Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Εκνευριστικό.

Προσωπικοί δαίμονες.
Σήμερα..
-μετριότητα
-έτσι και έτσι
-μετριοπάθεια
-ίσα ίσα
-τα κουτσοκαταφέρνω
Τέλος.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Νιώθω λίγο ξεχασμένη τελευταία,

Πες με μελό,πες ότι θέλεις δε με ενδιαφέρει.
Αλλαγές που κρατάνε και με τρομάζουν ακόμη και 'μένα,δεν είμαι αναίσθητη ξέρεις..
Νομίζεις εμένα δε μου άρεσαν όλα όπως ήταν πριν,λες να το επεδίωξα σκόπιμα,να τελειώσουν όλα,να γίνω κάποια άλλη?
δεν είμαι και τρελή,καλά ίσως λίγο αλλά χαριστείτε μου.

Πες μου με βρίσκεις ξεχωριστη?


Can we be alone??

Νιώσε με λίγο ρε,
μη με ξεχνάς,επρεπέ να ήσουν πάντα εδώ,να με κάνεις να χαμογελάω,
μόνο επειδή είσαι κάπου εκεί γύρω..



κανένα πνευματικό δικαίωμα..

Ψάχνωντας ότι μπορεί να υπάρξει για καλό,να ξεφύγω από τα ίδια,
καταραμένα στερεότυπα και καταραμένες συνήθειες.

Και τι που μεγάλωσες στο μυαλό σου τελικά?Αφού το σώμα πάντα θα εγκλωβίζεται στο ίδιο το παλιό σου "είναι" ,σ'εκείνο που ξέρεις να ελέγχεις,σ'εκείνο που μεγάλωσε με ένα τρόπο που ποτέ δε θα συμβαδίσει με ότι ζήτησες,με την ελευθερία..

Σώμα δέσμιο στους δρόμους τους παλιούς...
Σ'αυτούς που σου δίδαξαν...
Σε ότι μισείς.

Πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος όσων ζουν και 'ζήσαν μέσα σου?
Ταξίδι που ποτέ δε θα τελειώσει?

Εδώ δε μπορούμε να συντονιστούμε με τις ανάγκες του διπλανού μας,πόσο μάλλον με τις ανάγκες του κόσμου..


Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Σίμπουλ ας δατ..

Πες μου,πριν πόσα χρόνια σταμάτησες να μ'αγαπάς?

Τι κάνω αδιαφορώ,εξαφανίζω ή αποφεύγω το πρόβλημα..
Θα μου πεις στο κάτω κάτω δεν είναι καν δικό μου,
αν όμως με αγγίζει τόσο δε φταίει και κανείς πέρα από εμένα την ίδια,
αν δε με άγγιζε θα με έλεγες αναίσθητη,έτσι δεν είναι?

Έχω κουραστεί να στέκω μουδιασμένη μπροστά σε καταστάσεις.Ίσως απλά να έπρεπε να κάνω τη δική μου ζωή και να μην γραπώνομαι στων άλλων..
Και γιατί τόσος εγωκεντρισμός πια,στην τελική με νοιάζει ο άλλος ή μόνο ο εαυτός μου?Μετά θα πω είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου όμως πάλι σε μένα αναφέρομαι ουφ!

Από την άλλη μεριά όμως ίσως να έχω ένα μικρούλι τόσο δα δίκιο που με δικαιολογώ,
Ίσως στην τελική ο χειρότερος και ο καλύτερος φίλος του καθένα και της καθεμιάς να είμαστε ο ίδιος ο εαυτός μας
Αλλά έτσι δεν καταλήγει πάντα ο άνθρωπος..να εξαίρει ή να δικάζει τον εαυτό του?
Για αυτά που έκανε ή είπε,για ότι δεν έκανε ή ποτέ δε θα πει?

Οι πράξεις μας ίσως και να μην είναι ο πραγματικός μας εαυτός αλλά τελικά γίνονται,τη στιγμή που όλοι μας κρίνουν ή κρίνουμε εκ του αποτελέσματος,αυτή είναι η πραγματικότητα.

Είμαστε αυτά που κάνουμε και αυτά που λέμε,είμαστε οι φίλοι μας,οι καθηγητάδες μας στο σχολείο και η ιδέα του άλλου μας μισού.Crap.-