Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ...







Μέρες σαν κι αυτές,με λίγο φως απ'το φεγγάρι και αρκετή μουσική στο σουφλέ όλα μοιάζουν τόσο πιο γλυκά..
Γιατί πολύ απλά δε μπορούμε να παραδεχτούμε,τι μας κάνει χαρούμενους,τι μας στεναχωρεί και τι δεν μας νοιάζει.
Συμβαίνουν τόσα,είναι πια αρκετά για να μας παραδειγματίσουν όμως συνειδητά θα κάνουμε πάλι τα ίδια..Όσα ίδια μας πλήγωσαν και πλήγωσαν και ανθρώπους γύρω μας,ανθρώπους που τους νοιαζόμαστε και παρεξηγούμαστε.
Δεν γνωρίζουν όλοι τι συμβαίνει γύρω μας που μας αναστατώνει,που μας κάνει να φερόμαστε περίεργα,και είναι τόσο άδικο για όλους..
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να αποστασιοποιείσαι από τις καταστάσεις και να τα βλέπεις όλα πιο καθαρά,έξω από τον εαυτό σου όπως θα έκανε ένας περαστικός ή ένα παιδάκι που δε θα ντρεπόταν να πει δυό πράγματα παραπάνω.
Θα ήθελα να είμαι ένα τέτοιο παιδάκι στο μυαλό,γίνονται όμως όλα τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να τα δω,να τα προβλέψω και να τα σταματήσω πριν να είναι αργά..τώρα είναι πολύ αργά για όλα..
Τώρα νιώθω σα να γέρασα πριν την ώρα μου,σα να ζω μιά διαφορετική ηλικία κατευθείαν χωρίς να ζήσω την προηγούμενη και είναι όλα τόσο πέρα από τις δυνάμεις μου και εν τέλει είναι άσχημο να είσαι κάποια που θέλει να ελέγχει τα πάντα,πολύ απλά διότι κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει.
Άσε με να φύγω,πρέπει να ζήσω κάτι άλλο,κάτι που ήμουν πολύ απασχολημένη για να δω πως χάνεται και ξέρω δε θα γυρίσει πίσω τίποτα πια.
Μετά φέρεσαι ξανά περίεργα,συγνώμη κόσμε αλλά με απογοήτευσες περισότερο απ'όσο περίμενα,δε μου αρέσει που βλέπω κόσμο να μην ενδιαφέρεται για ότι θεωρούσα σημαντικό..
Είναι τόσο ουτοπικό πια να νοιάζεσαι για τους γύρω σου,να προσπαθείς να κατανοείς ότι οι πράξεις σου θα έχουν συνέπειες ας πούμε όχι ευχάριστες.
Το κακό είναι ότι δύσκολα καταλαβαίνεις πόσο μπορεί να διαφέρεις από τους άλλους,και ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό,απλά συμβαίνει όπως τόσα άλλα..
Οι επιθυμίες μου περνούν μία μία μπροστά από τα μάτια μου και τις αφήνω απλώς να με προσπερνάνε και έπειτα δεν ξέρω πως να αντιδράσω,μάλλον θα κατηγορήσω έτσι απλά κάποιον άλλο μέχρι να καταλήξω στον εαυτό μου απ'την αρχή.
Στέκεσαι μπροστά μου και αυτό είναι τόσο όμορφο,δεν μου κόβονται τα γόνατα πια και δεν αναγνωρίζω αν είναι κακό σημάδι ή καλό,είναι άσχημο να είσαι μετέωρος και να μη σε νοιάζει ιδιαίτερα,το ξέρω πως μου κάνει κακό άλλα είναι κάτι που έχω αποδεχτεί,γίνομαι ίσως και καλύτερος άνθρωπος,μαθάινω να αφήνομαι και να δίνομαι και πραγματικά το θέλω τόσο πολύ!
Λατρεύω να γνωρίζω τον κόσμο σου,όσο κι αν με πληγώνει,θέλω να είμαι εκεί στα πάντα όχι για να ελέγχω,ούτε και για να καθοδηγώ,είναι που δε θέλω να χάσω τίποτα δικό σου,είναι που έχω χάσει ήδη τόσα πολλά και με πονάει.
Υ.Γ Θέλω τόσο να σου μιλήσω αλλά αυτό κι αν είναι πια ουτοπία ..

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Η-ΤΑΝ-Η-ΓΟΡΓΟ-ΝΑ-Η-Α-ΔΕ-ΡΦΗ-ΤΟΥ-ΜΕ-ΓΑ-ΛΕΞΑΝΤΡΟΥ

Μη με προσπερνάτε γαμώτο,εδώ είμαι και 'γω,μα δε με βλέπετε??
Πάρτε με μαζί σας,σπρώχτε λιγάκι εν ανάγκη..
Ε,δε μπορώ άλλο να αντικρύζω μικρές χαρούμενες πλάτες,θέλω και γω δεν το καταλαβαίνει κανείς?

Κυρίες μου και κύριοι,έχουμε βαρεθεί τη σκιά,αν και η σκιά τα σπάει αλλά πόσο creepy μπορεί να είναι ένας-μόνος άνθρωπος στη ζωή του..

Να μη θυμηθώ όλα τα καριόλια του κόσμου τούτου και δε ντρέπομαι καθόλου,
θέλω ένα σάκο του μπόξ αλλά έχω και στυλό,τι νόμιζες?