Διαδρομές.

Κάνω αυτή τη διαδρομή κάθε μέρα με μικρές αποκλίσεις στη διάρκεια της εβδομάδας.

Κάθε φορά που κατεβαίνω τον πεζόδρομο,η ίδια σκέψη,η ίδια εικόνα,ένα deja vu..

Από όποια μεριά και να το επεξεργαστώ δε θα μου βγει όπως το σκόπευα και μετά λέω πως όλο αυτό ίσως και να ναι χάσιμο.

Χρόνου,σκέψης,παραστάσεων,ποιός ξέρει.

Πάντως δε μ'αρέσει η σκέψη ότι θα μπέις στη ζωή μου την ώρα που θα έχω γυρίσει το κεφάλι ή όταν θα κάνω να πιάσω κάτι που μου έπεσε..

Χάσιμο.

Και τι ωραία τότε παλιά με την τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων.

Αυτοκριτική

Για να εξηγούμαστε, ο Β. όντως είναι ο έρωτας της ζωής μου, το θέμα εδώ δεν είναι μόνο σωματικό...

Δυστυχώς.

Χαϊδεμα στα μαλλιά,χάζεμα στον ουρανό,τετοια πράγματα.

Ένιωθα σίγουρα μία πανέμορφη επικοινωνία,τώρα,καιρό τώρα όλα αυτά έχουν χαθεί.
Σκέφτομαι την ιστορία σαν παραμυθάκι σε σήκουελ.

Μπορεί κάτι που βλέπω εγώ ως σημαντικό,για τον Β. να μην έχει την παραμικρή σημασία,ακόμη όμως και σε αυτήν την περίπτωση εικάζω πως τα δικά μου "αισθήματα" παραμένουν ίδια,δεν τα έχω πλήρως ξεκαθαρισμένα αλλά πως αφήνεις να φύγει από τη ζωή σου κάτι τόσο έντονο?

Ή μήπως τελικά είμαι εθισμένη στην αδρεναλίνη των αισθήσεων?

Μπέρδεμα μεγάλο,βγήκα από κάτι άλλο πρόσφατα το οποίο συχνότατα αναπολώ,όπως και σήμερα αλλά εκεί εγώ..εντάξει ο Β. είναι σταθερή αξία.
Κυνηγάς το ανεκπλήρωτο,πάει κάπως έτσι...

Κατέβα λίγο από το πατινάζ!

Πρέπει να γύριζα από Κρήτη αν θυμάμαι καλά.
Σίγουρα είχα και τον αδερφό μου μαζί,τον μεγάλο.
Ήμασταν σε αυτοκίνητο μαζί με άλλο ένα άτομο.
Για κάποιο λόγο με άφησαν μόνη και μπήκαν στο καράβι το οποίο γενικά απείχε γύρω στα 300 μέτρα, και εγώ ξέρεις..δεν οδηγώ.
Βιαζόμουν να μην χάσω το πλοίο, ίσως να ήξερα να οδηγώ στον ύπνο μου αλλά δεν το έκανα.
Λίγο παράλογο αλλά το μόνο που έκανα ήταν να στηθώ πίσω από το αυτοκίνητο και να το σπρώχνω βιαστικά προς το λιμάνι που ήταν το καράβι.
Όσο πλησίαζα προς την άκρη του λιμανιού άρχισα να αγχώνομαι γιατί είχα μεγάλη ταχύτητα και φοβήθηκα πως δε θα προλάβαινα να σταματήσω και θα με παρέσυρε στη θάλασσα,αγχώθηκα και για τη βαλίτσα άσε, είχα και τα πράγματα μου..
Θα τα έχανα όλα.
Προσπ'αθησα να το σταματήσω όπως όπως,να του αλλάξω πορεία προς το πλαϊ και τα κατάφερα.
Πήρα την αποσκευή στο χέρι και άφησα το αυτοκίνητο έξω σα να είχα δεδομένο ότι θα το φροντίσει άλλος για μένα.
Μπήκα βιαστικά κουβαλώντας και ψάχνωντας ταυτόχρονα το εισητήριο στο σακίδιό μου.
Είχα και το παλιό εισητήριο και φοβήθηκα μην τα μπερδέψω και δώσω το λαθος.
Το έδωσα τέλος πάντων σε κάποιον μπροστά και φάνηκε σα να διέκρινε κάποιο πρόβλημα οπότε και με έστειλε σε κάποιον άλλον πιο μέσα στο πλοίο.
Με τα πολλά αυτός ο τύπος φάνηκε να με αφήνει να μπω από την καλή του την καρδιά γκρρρ
Δεν καταλάβαινα το κόλλημα.
Γύρισα να πάρω τα πράγματά μου αλλά δεν είχα βαλίτσα πια και μου φάνηκε φυσιολογικό,άρχισα λοιπόν να τα παίρνω στα χέρια,καλοδιπλωμένα και με τακτική σειρά.
Σε κάποια φάση κάτι μου έπεσε και έκανα άχαρες κινήσεις στην προσπάθεια να το μαζέψω.
Στην κορυφή της στίβας με βοήθησε ο τύπος να βάλω τα ζευγάρια με τις κάλτσες μου,ε όσο να ναι με έπιασε μιά ντροπή..

Ότι αγαπώ είναι για λίγο...

Πως κάτι που ποτέ δε θέλησα είναι πάντοτε δικό μου και στο μυαλό μου τριγυρνάνε τόσα πολλά..

Πως γίνεται μία μέτρια μέρα να μετατρέπεται σε τέτοια απογοήτευση.Κάτι πλανιέται στον αέρα τελευταία και όλο με προσπερνάει χωρίς να το καταλαβαίνω.Είναι σαν τις ταινίες,ο έρωτας της ζωής σου περνάει κάτω από τη μύτη σου σε άσχετες φάσεις,αλλά εσύ χαμπάρι,έχεις βέβαια την έυνοια του σκηνοθέτη σε αυτή την περίπτωση,με εμάς τι γίνεται?

Λες να πληρώνω τις χαζομάρες του πρόσφατου παρελθόντος?Μα αυτά δεν είναι αληθινά...
Εγώ που πάντα εξαντλώ κι αν όχι εξαντλώ τότε ίσως παλεύω κάθε δυνατότητά μου..?
Είναι που όλα ήρθαν αργά,μετά κοιτάζεις τον καθρέφτη και είσαι ακόμη παιδί και λες κάτι δεν πάει καλά.

Μα ρε παδί μου σε θέλω και το ξέρω έτσι δεν είναι,γιατί να μην στο πω?Μήπως γιατί στο έχω ήδη πει..μήπως αυτή η στιγμή ήρθε και έφυγε,ήρθε γρήγορα για να φύγει ακόμη πιο γρήγορα?
Και δεν αρνούμαι την πολυπλοκότητα απλά δεν τη γουστάρω γνωρίζοντας ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος,δεν είμαι περίεργη,απλά συναντώ περίεργους ανθρώπους,οι οποίοι σφηνόνονται στο δικό μου πρόσωπο..

Ενάντια στη σαπίλα αυτού του κόσμου προσπαθώ να υψώσω τη φωνή μου και αυτά που νοιώθω σα να είμαι το παιδί που αντικρύζω κάθε πρωί όταν πλένω τα δόντια μου..Δεν είμαι πιο κάτω από σας,είμαι ίση και σαν τέτοια να με βλέπετε,είναι τόσο κακό να λες αυτό που σκέφτεσαι?Γιατί δηλαδη να συμβιβαστώ στον τύπο που λέει ότι μεγαλώνοντας "πρέπει" να φέρεσαι έτσι και "πρέπει" να κάνεις εκέινο..?Γιατί να καταστέλλομαι μέρα με τη μέρα?Για να γίνω σαν και σας,για να μην χαλάσω την ομοιομορφία σας?Θα φτύσω στη μούρη σας ότι σπέρνετε τόσα χρόνια στα μυαλά μας..

Επειδή το έχασα λίγο θα επανέλθω..

Όταν αισθάνεσαι μην το φοβάσαι,είναι απλά κάτι διαφορετικό σε αντίθεση με το ρουτίνιασμα και τη συνήθεια σου,λογικό να σε ξενίζει,αν το αφήσεις όμως θα σε αφήσει και εκείνο και μέρα με τη μέρα σε κατατρώει το αν και το γιατι..

Τα γράφω για μένα και για όσους άλλους ανήκουν στους αργοπορημένους αυτού του κόσμου...Δανάη ακούς?καρφάκι..

Και σκέφτομαι λοιπόν,τι μπορεί να με πονέσει πιο πολύ,ότι θα κάνω ή ότι δεν έκανα ποτέ..Όντας κάπως δειλή εν τέλει θα βρω δικαιολογίες άπειρες να υποστηρίξω τον εαυτό μου και την ορισμένη αδράνεια που με καταλαμβάνει.Έπίσης όντας αυτή που ήμουν τα περασμένα χρόνια θα βρίσω τον άλλο μου εαυτό[αν και δεν έχω ξεχωρίσει ποιος εαυτός είναι ο πραγματικός..]και θα πω άντε ακόμη εδώ είσαι?Κοίτα γύρω σου,άδραξε,διεκδίκησε και απαίτησε ότι σου ανήκει,δηλαδή και λίγο καλό λέγειν να έχεις κάπως θα τα μπαλώσεις δε μπορεί..Δεν υπάρχουν δικαιολογίες-ΜΗΝ ΤΟ ΨΑΧΝΕΙΣ!

Και δηλαδή αν εγώ έχω συνηθίσει να διεκδικώ από φόβο μήπως μετανιώσω τι σημαίνει ότι κέρδισα?Λάθος,ποιος τολμάει να αδικήσει τον γκρεμοτσακισμένο..Σίγουρα να δοκιμάσω πολλές λύσεις έχουν μείνει πάντως το σίγουρο είναι ότι η μοναξιά πονάει και αφήνει άσχημες αναμνήσεις.Ευκαιρίες δεν υπάρχουν,εμείς τις φτιάχνουμε..Α,καλά μαλακίες λέω,υπάρχουν ευκαιρίες αλλά εμείς πέσαμε έξω από τη χύτρα,πάρτα μαλάκα χαχαχα,ωραία δεν είναι στην μεριά της χαβούζας,είμαστε λουζέρια ρε,υπάρχει πρόβλημα!

Γουστάρουμε να ζούμε μιά ζωή σε βάρος σας,

να τρώμε και να πίνουμε απ΄τ'αποφάγια σας,

να πέφτουμε απ'τη ζάλη μας στο χώμα σαν

ψοφίμια και να ξερναμε απάνω στα δικά σας

τα κειλίμια.... Γουστάρουμε να προκαλούμε

φρίκη κ' αηδία[....]

Σβήστε μας απ'το χάρτη σας,

δεν κάνουμε για πάρτι σας,

πηδάμε απ'άλλη εποχή και σας χαλάμε γιορτή..

Δεν είμαστ' ούτε πείρατες δεν είμαστε

Μογγόλοι,μπορούμε όμως να βάλουμε

φωτιά σ' αυτή την πόλη,μπορούμε σε μιά

νύχτα να την κάνουμε χωράφι και δεν πα να

ουρλιάξουν όλοι οι δημοσιογράφοι..

Τα πάντα θα τα δώσουμε για τον αφανισμό

σας γιατί είμαστε απολίτιστοι για τον

πολιτισμό σας,μιά μέρα θα νικήσουμε και

πάρτε το χαμπάρι κι ας μην μπορεί κανένας

μας τα πόδια του να πάρει...