τελευταία με πιάνουν κάτι ζαλάδες
ίσως να φταίει αυτή η πόλη,
και οι ανθρώποι της
που γίνονται ολοένα και πιο αποστειρωμένοι.

You say you don't want it,the circus we're in,but you don't...
don't really mean it.

είναι που εγώ 

νιώθω_λίγη.

εθελούσια.

όχι άλλα 

καταθλιπτικά βράδια

πόνεσε το μάτι μου 

από την εγκεφαλική πίεση ποίηση.

σε λειτουργία πτήσης

ποστ.

Left stains on my sheets and stains on my soul.

I’ma shake you off though
Get up on that horse and
Ride into the sunset
Look back with no remorse

ξέρωπωςδενείναιριζοσπαστικήησκέψηότανλέωπωςλατρεύωτημυρωδιάτωνπαλιώνβιβλίωναλλάχαμένηστιςσκόνεςκαιτηνυγρασίανιώθωχαρούμενηκαιμακάριναείχατοχρόνοναπερπατάωσυνέχειαχαμένημέσασεξεχασμέναστενάτηςαθήναςπουμοιάζουνπωςείναιπαλιώνανθρώπωνμαεγώτανιώθωκαιδικάμουκαινιώθωπωςανήκουνσεόλουςόσουςτααγαπούνκαιθέλουννατουςδώσουνμιάπνοήζεστήσαντηδικήμου.

I lost my safe place to some stupid golf players

Για να θυμούνται οι παλιοί :)

Όταν με κοιτάζουν έκπληκτοι να μιλάω για τα πολιτικά,
όταν με κοιτάζουν έκπληκτοι να καπνίζω και να βρίζω και ν'αρπάζομαι,
όταν με κοιτάζουν έκπληκτοι να μιλάω για τη σεξουαλικότητα μου,
όταν με κοιτάζουν έκλπηκτοι που γίνομαι ασεβής,
όταν με κοιτάζουν έκπληκτοι που έχω λόγο στη ζωή μου...

καλά θα κάνουν,όταν μιλάω,
να με παίρνουν στα σοβαρά.

είμαι γυναίκα ναι,και δε χρειάζομαι κανέναν/μια να μου εξηγήσει το ρόλο που θα με κάνει χρήσιμη,

θα κάνω ότι μου γουστάρει.

Τα συμπεριφοριστικά μοντέλα της κοινωνίας δε με χωράνε και όταν προσπαθούν να μου τα επιβάλουν,

_τότε είναι που θέλω να τους σπάσω τα γόνατα.

Ένα άλλο,ή άλλο ένα ποστ.

Θα μου άρεσε να το 'λεγες μα δεν πειράζει,
μου αρκεί να αισθάνομαι κάποιες μέρες.

(επιλογή#1_)Μέρες κρύες,που γίνονται θερμές ανταλλαγές.

(επιλογή#2_)Μέρες κρύες,που γίνονται θερμές παραχωρήσεις.   

συνδυάζουμε ελεύθερα.

Γκρεμίζω ηδονικά τον εαυτό που μου έχτισαν με κόπο χρόνων,

ελπίζω σύντομα θ'απομείνει ότι χρειάζομαι για να ζήσω όπως θέλησα.

Ανακυκλώνω όμοιες σκέψεις και βιώματα,

τις φέρνω βόλτες και κάθε φορά τις φτύνω στο χαρτί σα να 'ταν διαφορετικές.

Μήπως αυτός ο κύκλος ερμηνεύεται σε στασιμότητα;

Μήπως τα αναλώσιμα ταιριάζουν μόνο σε κάδους;

[βασικά άκυρο το τελευταίο,σόρρυ,το ξανασκέφτηκα].

_Αδυναμία..[awkward]

Νομίζω πως γίνομαι τελειομανής.

Γαμώτο,αντικρούομαι.

_Συνειρμικός εθισμός.

Αρκετά μ'αυτή την πίεση δε νομίζετε..

Δε μπορώ να δεχτώ κάποια πράγματα και είμαι σίγουρη όταν το λέω:

• όπως τα ρεβύθια,
• εκ νέου,τους κνιτες και το παμε,
• ότι κάποιος με ξέρει πιο πολύ από 'μένα,
• ότι δεν είμαι εγωίστρια...γιατί είμαι,
• ότι οι προσωπικές μου αξίες είναι δευτερεύουσας σημασίας,
• όταν κάποιος φεύγει χωρίς μιά "σωστή" καληνύχτα για την περίσταση,
• ότι η αμυντική βία [και η χρήση της λέξης αμυντική αναλύεται όποτε μου ζητηθεί] είναι εξουσιαστική με τον σημερινό όρο της λέξης,
• ότι όλοι οι εργάτες άνευ όρων μπορούν να έχουν κοινά συμφέροντα και αγώνα,
• ότι μοιάζω με χίπισσα λόγω εξωτερικής εμφάνισης,δεν είμαι @*%$@!

και τέλος,ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΥΡΙΑ,ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ.

devoted to dani :)

When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear

Hair is grey
And the fires are burning
So many dreams
On the shelf
You say I wanted you to be proud of me
I always wanted that myself..

Χωρίς να θέλω να γενικεύσω,είμαι σαφής.

Και όχι, δεν έχουμε κάποια κοντινή σχέση με ότι αντιλαμβανόμαστε για εαυτό μας.

και δεν είναι απαραίτητα κακό.

έρχεται λοιπόν η στιγμή που βλέπεις ότι είσαι πλέον ένας άλλος άνθρωπος,
που δεν ξέρεις τι να κάνεις μ'αυτόν..


τι κι αν έριξες ψίχουλα πίσω σου,
τι κι αν έριξες πέτρες από φόβο μή και χαθείς..

ώρες νεκρές σαπίζουν μες σε σπίτια που μοιάζουνε με κελιά και μαγικές εικόνες μας κλειδώσαν τη σκέψη και τη μιλιά

my skin started to feel transparent,

i can chew it to the bone.

Ο ύπνος της λογικής..

γεννάει τέρατα.-

two session sleep

yesterday upon the stairs

i saw a man who wasn't there

he wasn't there again today

oh how i wish he'd go away..

There is a light that never goes out.

πείτε πως είναι κάτι αιχμηρό που χαράζει κάτι γεμάτο και το χωρίζει στα δύο,

έστω εικονικά αυξάνεται ο χώρος και ο χρόνος σου.

Ας παρατηρήσουμε προσεκτικά τους ανθρώπους που έχουν τις αισθήσεις τους πάντα σε εγρήγορση

Είμαι δέντρο

Ένα μικρό βηματάκι.

Του είπα ότι οι σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών δεν είναι χρηματικές
και ανταλλακτικές και ότι χτίζονται με τα χρόνια.
Πιο συγκεκριμένα ,
"Τώρα που άρχισες να αλλάζεις μην περιμένεις όλα να γίνουν όμορφα από τη μιά μέρα στην άλλη"

Του είπα επίσης ότι είμαι πολύ οργισμένη μαζί του,

με ρώτησε γιατί πράγμα,
του είπα για πολλά και ότι έχω ψυχολογικά θέματα αλλά ότι δε μπορώ να το συζητήσω αυτή τη στιγμή.

Κοντοστάθηκε για λίγο αμήχανα και μόλις βγήκε από το δωμάτιο ξέσπασα σε κλάματα και μετάνιωσα για όσα είπα,
όχι επειδή δεν ίσχυαν αλλά επειδή τα έιπα και είδα το πρόσωπό του.

Όλα μου τα χρόνια με 'κανες άνω κάτω.

Εκεί που έχω τόσα σοβαρότερα πράγματα να ταλανίζουν την ψυχοσύνθεση μου έρχεσαι εσύ και τα κάνεις όλα πιο δύσκολα.

~

Σε σιχαίνομαι όταν προσπαθείς να με υποτάξεις με κάθε μέσο,

που θα με δεις ευάλωτη και θα προσπαθήσεις να το εκμεταλευτείς σε όλα τα επίπεδα.

~

Σιχαίνομαι που με μεγάλωσες να είμαι ενοχική και είσαι ο κύριος φταίχτης για τα ψυχολογικά μου,

ακόμη σιχαίνομαι που ρίχνω το φταίξιμο σε 'σένα και μεταθέτω ευθύνες.

~

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως όταν σε βλέπω να πονάς,πονάω μαζί σου και χάνω τον κόσμο,

που σου στέκομαι και δεν το βλέπεις ενώ εσύ ποτέ δεν το 'κανες αυτό για 'μένα.

~

Γιατί πια δεν πέτυχα να αποστασιοποιηθώ συναισθηματικά και σε νοιάζομαι

ίσως χωρίς να το αξίζεις κι ας ακούγεται σκληρό.

~

Αλήθεια το μισώ όταν θες να με υποτάξεις.

~

Υ.Γ. Ενοείται πως τα γράφω όλα με ευκολία γιατί δεν είσαι μπροστά μου,

αν ήσουν θα είχα το γνωστό κόμπο στο λαιμό που μου κόβει τη μιλιά και με καταστρέφει,

Ίσως ποτέ να μην υπάρξω τόσο στυγνά ειλικρινής μαζί σου,

Ίσως πάλι το κάνω όταν θα είσαι έτοιμος.

Πείτε μου.

Νιώθω πως ένα φιλί στο πλάϊ των ματιών είναι ένας βάρος ασήκωτο

Τις μέρες και τις νύχτες σε σκοτινιασμένα πρόσωπα

Ακούς το θόρυβο που πετάγετ' απότομα και ψάχνει κρυψώνες

Οι ήχοι σου λέω πως χάσαν το δρόμο τους

Σήμερα

  .

.

  .

     .

         .

      .

    .

  .

Κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω μακριά από 'δω

Απένταντι ούτε δέντρο,ούτε άνθρωποι

Μόνο σκόνη

Κομμάτια που ενώνονται και αγγίζουν το έδαφος

Πάω να πατήσω επάνω τους

Να τα μαζέψω κάτω απ' τα πόδια μου

Αυτή η ελκυστική ασχήμια δεν πρέπει να φαίνεται

Αν έρθει κανείς να με γυρέψει δεν πρέπει να δει όσα είδα

.

.

 .

.

.

   .

.

 Στ' αλήθεια

Μακάρι ο μόνος λόγος

που μένουμε ξάγρυπνοι

να 'ταν η ζέστη ή ότι κάνουμ' έρωτα.

με τυχαία σειρά

Θέλω να σκαρφαλώσω στον Ομαλό,
να τρέξω γύρω από τον Όλυμπο,
να μαζέψω ελιές,
να ξεχωρταριάσω χωράφια,
να φτιάξω παγίδες στην άμμο,
να χορέψω Ικαριώτικο και να πιω άπειρο κρασί,
να ζωγραφίσω πάνω σε βουνό,
να κολυμπήσω σε ποτάμια
και επιτέλους να γυρίσω τον κόσμο με ποδήλατο-όταν πάψω να φοβάμαι.

Κουίζ.

Σε όλους αυτούς λείπει απλά ο μανδύας.
Θυμάται κανείς κάτι τύπους το Μεσαίωνα,
με ψηλά καπέλα και μάυρους μανδύες?

για να μην ξεχάσω

Χτες είχα παρέα μου,
μιά μελένια μέλισσα,
και ένα τριζονάκι-συντροφάκι,
όλο τρ και τρ έκανε.

Χαμόγελο,

έστω άψυχο,
αλλά χαμόγελο,
ίσως πιο ειλικρινές από άλλα,
από εκείνα τα αμυντικά,
από εκείνα που λένε ιστορίες ψευδαισθήσεων,
που κοιτάνε παντού και πουθενά.

Βάλτε να πιούμε.

σταμάτα να νιώθεις,

διάβολε,

είναι πολύ για τον κόσμο,

να το δεχτεί.

ανάκατα με σκόνες,

υλοποιώ,

σε πίνακες απατηλούς,

ασπρόμαυρα όνειρα.

Μόνο το ρίγος,

καίγομαι,

γιατί σε προσμένω,

να με δεις.

Κάτω από νερό,

ανασαίνω,

μακριά από το σύνολο,

[αυτό]το αποπνικτικό.



Θα κοιτάζω βαθιά μέσα στον καθρέφτη προσπαθώντας να αποδομήσω την ύπαρξή μου και θα βλέπω με ηδονή τα κομμάτια μου ένα ένα να πέφτουν κάτω μέχρι να πάψω να βλέπω.

Θα πιστέυω με επιφύλαξη

και μέτρο

σε πράγματα που

θεωρώ σημαντικά στη

ζωή μου

γιατί η απώλεια

σε κάτι που

πιστεύεις ολοκληρωτικά

μπορεί να σε φέρει

να κοιτάς κατάματα μπρός

στην απογοήτευση.

Όταν δίνεις τα πάντα είναι κρίμα να μην παίρνεις τίποτα πίσω,εγώ με την ανιδιοτέλεια είμαι και θα συνεχίσω να είμαι αλλά μετά τίθεται θέμα επιβίωσης,κοιτάς το αποθηκάκι σου και δεν έχει μέινει τίποτα πέρα από μιά κουτσουρεμένη διάθεση και ένα βλέμα που θα στοίχειωνε και τον πιο αναίσθητο άνθρωπο.

από την αρχή

το ζητούμενο μένει ίδιο

οι άνθρωποι ίσως παρέλθουν

το ζητούμενο μένει ίδιο

εγώ θα είμαι στη θέση μου

το ζητούμενο μένει ίδιο

τα μάτια μου είναι καθαρά

το ζητούμενο μένει ίδιο

μετά από χρόνια

το ζητούμενο μένει ίδιο

Μέχρι να κουραστώ να βρίσκω τρόπους για να προσεγγίζω ότι θεωρώ πως αξίζει.

Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι
που στην πραγματικότητα
είναι πιο ερωτεύσιμοι
απ' ότι το είδωλο τους σε τζάμι.

Θέλω να μετακομίσω στο εργοστάσιο!

Έχω θέμα με τους αποχωρισμούς ρε,ποτέ μου δεν τους χώνεψα.
Και δεν είναι μονάχα με τους ανθρώπους,
δε χρειάζεται πάντα να έχει να κάνει με τους ανθρώπους.
Δε χρειάζεται καν να έχει να κάνει αποκλειστικά με 'μένα.

Θεωρώ και αποδέχομαι ότι είμαι από τα κατεξοχήν εγώπαθή άτομα,

είναι ένας εφιάλτης που βιώνω όσο με θυμάμαι να σκέφτομαι συνειδητά ώριμα.

Για 'μένα την ίδια που το αποδέχομαι είναι φορτίο και βάσανο,είναι κάτι ανεπιθύμητο.

Μου τη σπάει να αποχωρίζομαι πράγματα και ανθρώπους με τα οποία δένομαι,

μου τη σπάει και που θέλω διαφορετικά πράγματα από όσους/ες έχουν ανάγκη άλλα,

και σαν ξενέρωτη όπως λένε δεν ακολουθώ..

Δε θέλω να αφήνω πίσω ότι έπειτα με κάνει να σκέφτομαι την απουσία του,

δε θέλω να λυπάμαι που φέυγω,ούτε που έφυγαν όσοι αγάπησα,τόποι κι ανθρώποι.

Δε θέλω να βλέπω αποχωρισμούς στα τρένα και ανθρώπους που κλαίνε,

ακόμη κι αν μου είναι άγνωστοι.

Δε μπορώ να καταλάβω πόσο εύκολα κάποιοι άνθρωποι είναι διατεθιμένοι να αφήσουν τα πάντα πίσω τους,

σα να μην υπήρξαν ποτέ,είναι που δε δημιουργούν δεσίματα?Και αν ναι γιατί?

Εγώ γιατί να θλίβομαι με αυτά,γιατί να υπολογίζω τους άλλους πιο πάνω από εμένα,γιατί να στηρίζω όνειρα σε τόπους που ξέρω πως θα με πονέσουν?

Γιατί αφήσα να με κρατάνε τόσα και τόσοι εδώ,είναι υπέρ μου,θεωρείται ευαισθησία ή ρομαντισμός?Είναι μήπως μαλακία μου,είναι ανημποριά,είναι έλλειψη θέλησης,είναι συνήθεια?

Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που θα με έκανε να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου γιατί ότι από τα παραπάνω και να διαλέξω δε θα μου είναι αρκετό..?

Θεσσαλονίκη μου λείπεις ήδη-Αθήνα δεν κάνω μακριά σου.

Υ.Γ.αυτό το τελευταίο πήγαινε στους ανθρώπους.

Μετά το μούδιασμα,επιτέλους να πράξουμε.

Με τα όσα έχουμε βιώσει τις τελευταίες μέρες να μας στοιχειώνουν το νου, το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι προβληματισμένα πρόσωπα-και μιλάω για εκείνες και για εκείνους που θεωρώ δικούς μου-,συντρόφους μου,μιλάω και για 'μένα γιατί νιώθω σα να χάνω το έδαφος που με στηρίζει,μία σύγχυση άνευ προηγουμένου.

Είναι που παλέυεις για κάποια πράγματα,έιναι που έχεις κάποιες αξίες οι οποίες δεν είναι επιδερμικές,δεν είναι κατασκευασμένες και πλαστές.Είναι αξίες που ζυμώνονται με κόπο γιατί όλοι οι άνθρωποι μεγαλώσαμε-άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο- σε ένα περιβάλλον που μας άφησε άσχημες καταβολές και στερεότυπα που δύσκολα απεμπολούνται.

Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε σε ένα καθεστώς ολοένα και μεγαλύτερης εξαθλίωσης και υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής υπάρχει μιά ανημποριά και μιά μιζέρια που κατακλύζει τα μυαλά και την καθημερινότητα των περισσότερων.Βλέπεις να αρνιούνται την πραγματικότητα,αδυνατούν τάχα να σκεφτούν πως έφτασαν σε αυτήν την κατάσταση,αλλά βέβαια όταν τις περασμένες δεκαετίες όλοι ονειρέυονταν μεγαλεία,σπιτάρες και αυτοκινητάρες για να είναι γκλαμ και χαρούμενοι,τότε ήταν καλά.

Τα πράγματα είναι απλά,όταν έχεις ένα πρόβλημα κοιτάς τι στο δημιούργησε και ψάχνεις για μιά λύση.Στην προκειμένη περίπτωση βιώνουμε την κρίση του καπιταλισμού να γίνεται φάντασμα κυρίως στα κεφάλια των ήδη καταπιεσμένων.Αυτή την κατάσταση λοιπόν ποιός την δημιούργησε?

Τη δημιούργησαν μήπως οι μετανάστες που είναι πιο εξαθλιωμένοι από εμάς και με αυτήν την αιτιολόγηση και 'μεις θα στρεφόμαστε εναντίων των πιο εξαθλιωμένων κοινωνικά?Στο μυαλό μου φαίνεται τουλάχιστον παρανοϊκό αυτό που ζούμε,πως είναι δυνατόν αντί να συμμαχείς με τους ομοίους σου ταξικά να στρέφεσαι εναντίων τους λες και είναι για όλα ο αποδιοπομπαίος τράγος.Οι μετανάστες είναι εικόνα και από το δικό μας μέλλον και καλό είναι μερικοί μερικοί να το έχουν κατά νου.

Η πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί τόσα χρόνια έτσι ώστε όταν δεχόμαστε πυρά από πάνω να στρέφουμε το βλέμα δίπλα ή πιο κάτω κοιτώντας από που ήρθαν είναι αξιοσημείωτα και δέιγματα της "καλής" δουλειάς όσων φροντίζουν να μας κρατάνε κοιμισμένους.Δε χρειάζεται να κάνει κάποιος από τα πάνω τους διαχωρισμούς,πλέον το κάνει ο καθένας μόνος του.Αυτό που ζούμε είναι κοινωνικός κανιβαλισμός και ας αναλογιστεί ο καθένας το μερίδιο της ευθύνης που φέρει σε αυτή την σαπίλα.

Συντρόφια,από μέρους μας,κατά τη γνώμη μου το μόνο που μένει είναι η κοινωνική απέυθυνση και η δημιουργία δεσμών,δομών και ριζωμάτων μεταξύ μας και προς την κοινωνία αν θεωρούμε ότι έχουμε κάποιο λόγο ύπαρξης μέσα σε αυτήν.

Υ.Γ. Αυτό που με βασανίζει και με πληγώνει περισσότερο είναι πως όσοι εχθρεύομαι στην κοινωνία,όσοι πραγματικά μισώ ιδεολογικά και απεχθάνομαι δεν είναι τελικά τόσο μακριά,πολλές φορές κρύβονται και στο ίδιο μου το σπίτι και σε αυτόν τον πόλεμο που να πρωτοστραφείς??

Υ.Γ.2 Όπως σωστά τόνισε και μία συντρόφισσα,σφίγγουμε τα χείλια και συνεχίζουμε [ας ελπίσουμε να βαστήξει το μυαλό μας].

Κάλμα μ'αυτή την τεστοστερόνη μη χέσω!

Θέλω να σταματήσω πια να φοβάμαι να κυκλοφορώ μόνη τα βράδια.
Τι πρόβλημα υπάρχει τέλος πάντων,και γιατί εγώ να πρέπει να περπατάω πάντα καχύποπτα και με μάτια στην πλάτη μου..
Μα δεν είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι τα ηλίθια σχολιάκια και τις χοντροσυμπεριφορές,καμιά και κανείς δεν είναι δηλαδή.
Ας φάει ο κόσμος ένα ταρακούνημα στον εγκέφαλο επιτέλους,δεν είμαστε εδώ ούτε για να ικανοποιούμε ούτε για να κάνουμε την μέρα ευχάριστη σε καμιά και κανέναν εκτός και αν το επιθυμούμε..

Κάποιοι τα 'χουν πει..

Since i was born i started to decay,
now nothing ever ever goes my way.

Επιτέλους..

και το μυαλό μου πήγε όσο γίνεται σε μιάν άλλη θέση.

Από 'μένα,η αντίστροφη μέτρηση άρχισε..

Και 'μεις ως φτωχοί,ξενιστές των ονείρων
με θέα λίγα μέτρα μακριά  απ' τη λάμψη του γκριζογάλανου δίσκου,

νύχτες με κιτρινισμένα δάχτυλα και αυτοκριτική,

[αποτίμηση της πρώτης πράξης.]

Κανένα φως,

οι προβολείς για ακόμη μιά φορά ως λειτουργοί μιάς αέναης κίνησης προς τα πίσω.

Το πρόσωπο στους τόνους της ώχρας με τα μάτια καρφωμένα στο κενό,

το σαγηνευτικό.

Όντας ξένη σ' αυτό που αποκαλούν σπίτι μου,ξένη παντού,

ξένη και σε 'μένα την ίδια,πες μου π'ως ν' αφήσω εσένα να με γνωρίσεις?

Με μεγάλη δυσκολία,

πλέον είναι επίπονο να κρύβω τι αισθάνομαι.

Αφήνομαι μπροστά σας,εκτεθειμένη,να με κρίνετε για άλλη μιά φορά,

με μάγουλα αναψοκοκκινισμένα από τη σύγχυση και το θυμό που καίει τις αρτηρίες.



...για τις 10 του Μαϊου.

Όπως ο άνεμος.

Οι μπούκλες μου λεπίδες στα μάγουλα,

το πρόσωπο εύπλαστο για να ταιριάζει με το θυμικό σου.

Τσιπουρα..

Ε ναι το δέχομαι,πήρα κατρακύλα

Γιατί η νύχτα μας κάνει να μοιάζουμε αλώβητοι.

Γιατί το δέρμα γυαλίζει σαν πέτρα στον ήλιο.

Γιατί όταν έρχεσαι οι ανάσες μου καταδιώκουν τους πνεύμονες.

Γιατί καταπίνω τη σιωπή σου που με πνίγει απότομα.

Γιατί οι δρόμοι είναι γεμάτοι με κόσμους αδιάβατους.

Γιατί η καρδιά μου σκοντάφτει ακριβώς δίπλα στα μάτια σου και χαμηλά στο λαιμό σου.

Γιατί μαθαίνω να δίνομαι πιο πολύ εκεί που ψοβάμαι.

Γιατί η αυλή μου θα μυρίζει μάραθο και ξεραμένα σταφύλια.

Γιατί πια δε θα με νοιάζει το που θα πάω αλλά με ποιούς θα πάω και πως.

Γιατί θα κλέψω τις σκιές απ' τους γκρίζους τοίχους της πόλης.

Γιατί το σώμα κουράζεται μα το μυαλό δε σωπαίνει.

Το ασυνείδητό μου κι εγώ-μιά συνάντηση που δεν έγινε.

Ή διαφορετικά, "όσα ήθελα να πω και τι τελικά είπα,ή μάλλον δεν είπα"

Κι όντως όταν σκέφτομαι κάποια πράγματα μου φαίνονται απλούστερα απ' ότι είναι στην πράξη,όταν έρχεται αυτή η στιγμή,η στιγμή των πράξεων [για 'μένα πάντα].

Ξέρεις πως είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο και να σου φτιάχνει τη μέρα και τη νύχτα,ή ακόμη ακόμη,ξέρεις πως είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο και να σου φτιάχνει τη μέρα και τη νύχτα τη στιγμή που ο ίδιος αυτός άνθρωπος μπορεί να σου κάνει τη μέρα ρημάδι σε μιά στιγμή?

Πολύ άσχημο να χτίζεις ιδέες και να εμπλουτίζεις σχέδια πάνω σε μεταβλητές,μετά ποιός έχει την ευθύνη?

Εσύ ονειρεύεσαι τους εφιάλτες μου,εγώ ονειρεύομαι εσένα,εμένα άραγες να μ' ονειρεύεται κανείς..?

Κολλήσαμε αγωνίτιδα.

Κοίτα να δεις πως έχουν τα πράγματα:

-Η Δανάη είναι μετροπολιτάνισσα

-Ο Αχιλλέας είναι ποσαδιστής

-Ο Αντρέας σοσιαλδημοκράτης

-Ο Γιώργος είναι αναρχικός ατομικιστής

-Ο Νίκος χριστιανός ορθόδοξος πατριώτης .

Παιδιά ξέρετε τη λύση --> Επιστροφή στα βασικά..

Συνολική άρνηση των από πάνω,όλοι οι κακοί μας φοβούνται έτσι κι αλλιώς.

Όξω οι εργολαβίες από το έκπα-ναι στο παρεμπόριο-όξω οι επιχειρήσεις ΟΥΓΚ!

Δε θέλουμε δουλειά,δε θέλουμε ανεργία,δε θέλουμε πτυχία με αξία.Φωτιά και λαύρα στους φοιτητάντερς.

Επίσης, Κλωτσά στους πατριώτες,πέτρες στο Θεοδωράκη που θα πεθάνει από την κατάθλιψη για το χαμό του ελληνικού έθνους χαρ χαρ χαρ.

Ώς κεντρικό σύνθημα ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Φοβάμαι πως ακόμα σ'αγαπάω,

φοβάμαι πως ποτέ δε σε ξεπέρασα.

4 πήγε μουπανπάλι φύγε...

Τρέξε σύντροφε,ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου.

/////

////

/// έναστέριπέφτειπέφτει

///

*

Συλλογισμοί περί δεσίματος και άλλες ανατριχιαστικές ιστορίες.

Ή πηγαίνοντας το προηγούμενο post ένα βήμα πιο πέρα.

Το δέσιμο είναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα,

μετράει ρε παιδί μου γενικά.

Όταν λαμβάνει χώρα μόνο στο μυαλό του ενός εκεί είναι που χάνεται,

δεν υφίσταται μήνυμα χωρίς την παρουσία πομπού και δέκτη,

ένα μήνυμα μονάχα με τον έναν είναι καταδικασμένο να χαθεί στην αιωνιότητα.

Το μονομερές δέσιμο,το μη ανταποδοτικό δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό

και εγώ ποτέ δεν ήμουν υπομονετικός άνθρωπος,

με τον καιρό ανακάλυψα αντ' αυτού κάτι καινούριο,την περιμονή,είναι ένας συνδυασμός μεταξύ του υπομένω και περιμένω,κάπως τα βολεύω εν τέλει[?]

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο,τίποτα δεδομένο,όποιος νοιάζεται από 'δω και πέρα να ρωτάει,

πως αλλιώς?

Σήμερα -με πνευματικό σπρώξιμο- καταλήξαμε με τη σειρά μας στο ότι ο πάτος μόνη διέξοδο έχει προς τα πάνω,κάτι όμως που συνδέσαμε με το ότι κάθε φορά μιλάμε για τον πάτο της δεδομένης στιγμής.

Επίσης θέλω και εγώ τον κόσμο μου να με πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα και να κάνω και 'γω το ίδιο,η ταυτόχρονη εξέλιξη με τους γύρω σου τα σπάει.

Στα [-] της ημέρας να σημειώσω ότι μπορεί να μην έχω το σύνδρομο του ήρωα αλλά δυστυχώς είμαι people pleaser (χώσιμο σε ένα καινούριο φιλαράκι,αν αυτό θεωρείται ως εγωκεντρισμός του στυλ θέλω να τα πάω καλά με όλους και να με συμπαθούν όλοι τότε my hands up,ξέρεις εσύ)με την ουσιώδη συμπλήρωση πως επιλέγω με χίλια κόσκινα το ποιούς θα συναναστρέφομαι και ειλικρινά γουστάρω να μοιράζομαι.

Αυτό που απεχθάνομαι είναι ο κόσμος που μοιράζεται και ανοίγεται μόνο όπου τον/την συμφέρει και παρ' όλα αυτά θεωρούμε τους εαυτούς μας καλούς φίλους/ες ή συντρόφους/ισσες και ότι άλλο.

Δεν έχω τίποτα να κρύψω,μπορεί να μην καταφέρνω να εμπεδώνω κάποια πράγματα όμως ας μου αναγνωριστεί ότι προσπαθώ επίμονα και κοπιαστικά να φέρω τα πάντα βόλτα.

Ψυχολογικές περιηγήσεις με τη Dani στο μικρό καφέ.

Υ.Γ μακάρι να μπορούσα να εφέυρω έναν τρόπο με μιά πνοή να σου/σας μεταδώσω αυτά που νιώθω,μόνο γι' αυτά είμαι σίγουρη..Τι σοϊ μάγος είμαι?

Το σπίτι,

που θα 'θελα να μοιραστώ με τα συντροφάκια μου

Αχ ρημάδα φθορά πόσο σε λατρεύω

Δέσιμο και με τα έμψυχα και με τα άψυχα [χάος,καμιά ελπίδα..]

Πιζολιζεεέρ

Ακόμη ένα βράδυ ,

με κράμπες στα βλέφαρα.

Είμαι ζωντανή [απόδειξη]

Όταν τα λόγια περιττεύουν.

Είμαι κομπάρσος,

σε ταινία του Αρονόφσκι και δεν έχω δυστυχώς σε κόπια το σενάριο. Επίσης όταν πίνω πολύ μου αρέσει να βλέπω τις κόρες μου να διαστέλονται.

10 του Mahjong.

Υποτάσσομαι στη φύση μα όχι στο χρόνο.

που έχει όρια,

που δεν παύει να είναι ένα σάπιο κατασκεύασμα,

που είναι μιά προσωπική φυλακή,

που μας βάζει σε πρότυπα και σε νόρμες.

Δεν το θέλω έτσι,δεν είμαι εγώ.

Ακόμη,ψάχνω ένα τρόπο να επικοινωνήσω όσα αισθάνομαι.

Να φέρω τα μέσα προς τα έξω γιατί,

κάνουν εκρήξεις διαδοχικές και πληγιάζουν,

ξεχειλίζουν μα δεν διοχετεύονται,

παύουν ν' ανήκουν στη σφαίρα της δημιουργίας,

δεν είναι γόνιμα.

Δεν το θέλω έτσι,δεν είμαι εγώ.

Κάνουν τον κύκλο τους και καταλήγουν πίσω σε 'μένα.
Δεν το θέλω έτσι,δεν είμαι εγώ.

Και μεγάλωσα με πρότυπα που μ' έμαθαν να μισώ κομμάτια του εαυτού μου και αυτά αναβιώνουν,φροντίζει ο κόσμος γύρω μου γι' αυτό.

Να μου θυμίζει πάνω μου ότι με 'μάθαν να μισώ,

σιχαίνομαι που εγκλωβίζομαι και 'γω σ' αυτά.

Δεν το θέλω έτσι,δεν είμαι εγώ.

Πως λοιπόν εγώ να εκφραστώ και

πες μου τώρα

"ποιά αλυσίδα μας δένει?"

Ξυπνάτε ρε θα πάρω τα βουνά και ούτε που θα το μυριστείτε,αλλά δε με νοιάζει μία ρε..

Cap ou pas cap

?

Από τα μάτια μου γλιστρούν χαρές,σκοντάφτω πάνω τους και χάνω την ισορροπία μου.
Το ξέρω είναι αργά,ελπίζω το κρύο να πάρει μαζί του τις πληγές φεύγωντας,να τελειώνουμε,κοιτάω το φως απ'τους σηματοδότες και ζαλίζομαι.
Έχω μάθει καλά,δε φοβάμαι νομίζω.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

~~~
Γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου∙
δεν τα αντέχω πια αυτά τα βλέμματα,
στοιβάχτηκαν πολλά παράπονα στα μάτια μου,
τα χαμόγελά μου πικρίζουν,
το πρόσωπό μου έγινε ολοκαύτωμα -
γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου…

Ν. Χ.

(Κα)Ποτε.

Ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.

Στα γλυκά α-σήμαντα.

Σε είδα στο λεωφορείο,σε κατασκόπευα όσο έγραφες,ύστερα από λίγο σιγουρεύτηκα ότι ετοίμαζες τοποθέτηση [+2μέτρα χα!].
Το αστείο ήταν πως πρόσεξα κάποιον άλλο να με παρακολουθεί-όσο εγώ παρακολουθούσα εσένα που έγραφες.
Οι μετακινήσεις κάποιες φορές γίνονται περίεργα ευχάριστες.

Μέθυσα μόνο στην ιδέα ότι σου έκοψα ένα κομμάτι..

Ερώτηση κρίσεως.

-Λοιπόν είμαι ένας γαϊδαρος που κάνει ζογκλερικά.Τι μετράει περισσότερο,το ότι είμαι γαϊδαρος ή το ότι μπορώ και κάνω ζογκλερικά???

Εγκιβωτισμός ονείρων [?]

Όνειρο μέσα σε άλλο όνειρο ή πόλλά όνειρα μέσα σε ένα και όλα αυτά σε διάρκεια 5" ή και μιάς ολόκληρης νύχτας.

Ονειρεύομαι στον ύπνο μου ότι ονειρεύομαι και έχω συνείδηση γι'αυτό,αφού δεν τρομάζω γιατί το μυαλό μου λειτουργεί ακόμη και σκέφτομαι :είναι όνειρο,σε λίγο θα δεις,θα ξυπνήσω..

Σε ένα από αυτά ό,τι στον ξύπνιο ονειρεύομαι,κόσμος που νοιάζεται για τον διπλανό του,σαν άνθρωπος,σαν ίδιος προς ίδιο.Θα απλώσω το χέρι μου ακόμη πιο έξω για να ξέρω ότι θα το φτάσεις στα σίγουρα.
Μετά στο άσχετο, μου βγαίνουν και λόγια και εξηγώ σε μιά φίλη μου τι ήταν τα γκουλάκ,σε σύνοδο ύπνου-ξύπνιου,όντως πρέπει να μιλάω.

Βλέπω και ανθρώπους που έυχομαι ποτέ να μη γνωρίσω,γιατί θα θελήσουν να μου κάνουν κακό και εγώ θα τους αφήσω.

Βλέπω ακόμη ότι μπορώ να πετάξω,ότι γίνομαι αόρατη,ότι δεν πονάω.

Βλέπω ανθρώπους να με κυνηγούν,να με σκοτώνουν,να διαμελίζουν τα κομμάτια μου [σπλατεριές γενικά].

Ακόμη,βλέπω πως γέρασα αλλά συνεχίζω να αγαπώ.

Επειδή το 'χα στο μυαλό.

Σπύρο μου συγνώμη που δε ρώτησα για να ανεβάσω αυτή τη φωτογραφία,

ελπίζω να εξιλεώνομαι λέγοντας ότι πάντα λάτρευα τα χέρια σου :)

The clown.

Please don't cry i'll make you laugh again..

Abbie Gale.

Έτσι απλά.

Μου έχετε πηδήξει την ψυχολογία απλά
και γαμώ την Αγία Ελληνική οικογένεια.

Η αποδόμηση είναι από τα καλύτερα μου.

He hopes.And fears.But still hopes.And he grows up.And the little boy becomes a man.And he gets sick of fear.And he gets bored of not exploring.Not the dark but his heart.His burning heart.

And now the dark gets deeper.It's aching to move now.Feet heavy.

But Danko will not step back even now.He rips off his own heart from his wonderfull chest.Bleeding he holds it up and everyone sees the most hopefull light they had ever seen.

Danko is bleeding.The world starts to fade away.He looks to his heart but still feels close to it.His pace is steady.His heart is burning leading the way.And after a while dark begins to scatter and dawn comes.A bright reddish dawn,the first one in centuries.Everyone is cheering now.Everyone hopes.And they are so happy they cannot see a young man's dead body lying among them besides a heart that's still burning its last sparkles..

Abbie Gale [επιλεκτικά].

Συνήθειες

Mental masturbation.

Και όσο προσπαθώ να καταλάβω,τόσο μπλέκονται τα πάντα,σαν πίνακας του Πόλοκ ένα πράγμα.
Στριφογυρίζω επίμονα γύρω από τον εαυτό μου και μετά ακουμπάω στον ώμο σου και προσπαθώ να συγχρονιστώ στη δική σου τροχιά.
Λοιπόν,κοίτα να δεις τι θα κάνουμε,εσύ θα βάλεις μιά εποχή στο μυαλό σου και γω θα μαντέψω,έπειτα θα υποσχεθούμε ότι μέχρι να έρθει αυτή δε θα μιλήσουμε ξανά για αγάπες οκ?
Το περίεργο είναι ότι δε σε φοβάμαι πιο πολύ από άλλες φορές,θα ζωγραφίσω ένα σχήμα-ένα κύκλο για την ακρίβεια-και θα χωρέσω μέσα όλες μου τις ανασφάλειες,μετά θα τον κλείσω και θα χαράξω πάνω του μιά ψεύτικη κλειδαριά.
Τα χρώματα των ονείρων μου έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν γιατί κάθε φορά που έρχεσαι απρόσκλητα μοιάζεις μέ χαλίκι που πέταξαν σε ήρεμη λίμνη.
Ίσως η εικόνα των χειλιών που σμίγουν στο δρόμο να μην είναι το καλύτερο μου,παρόλα αυτά χαίρομαι για τον κόσμο,αλήθεια σου λέω.
Ήταν κάποια χρόνια πίσω και ήμουν ήδη στα πρόθυρα της τρέλας τότε,τώρα αποδέχομαι πιο δύσκολα ακόμη,διάφορα ας μην το κάνω συγκεκριμένο δε θέλω να βαλτώνω.
Μόνο σε μία μέρα μέσα θαρρείς θα μπορούσες να κάνεις τους άλλους χαρούμενους?Κοιτάω πάλι ψηλά και αρχίζει να βρέχει,πήρα στα κλεφτά και μιά τελευταία τζούρα από το τσιγάρο σου και στη συνέχεια σώπασα για δυό ολόκληρες ώρες.

Στα μάτια.

Δοκιμάζοντας το Mrs brightside ή καλά ξεμπερδέματα.

Πολύ μου άρεσε η βροχή σήμερα,ήρθε να πιάσει φιλίες με την περίεργη μελαγχολία μου.Περίεργη γιατί δε θα την έλεγες και κακή.
Ωστόσο εύχομαι αυτή η ευχάριστη αίσθηση που μου αφήνει να μην τυραννίζει τον κόσμο,θα ήταν άσχημο.

Βυθίζομαι στην παράνοια,βοήθεια κάποιος/κάποια?

I know you try,you fly straight into my heart,

But here comes the fall...

Δε μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι αληθινό και τι όχι.Μετά όλα γίνονται σούπα μέσα στο κεφάλι μου,ποιός ξέρει..

Λάθος χρόνος και μέρος για τέτοια,μήπως ενδιαφέρεται κανείς να μου δανείσει κανά χρονοντούλαπο??

Ας βάλουμε επιτέλους μια τελεία.

Εκεί που η θάλασσα κι ο ουρανός γίνονται ένα,θα ξεκινάει πάντα μιά ιστορία και το θυμάμαι σαν χτες που σου ζήτησα μία λέξη ή έστω ένα νεύμα...

Όταν ακόμη ένιωθα πως είσαι ένα κομμάτι μου και δοκίμαζα χίλιους τρόπους για να σε διώξω από πάνω μου,σχεδόν νιώθω πως έχω το θάρρος...

Πως να φοβηθώ το κρύο αφου...

Παρακμή.

Άνθρωποι που τα 'χουν χαμένα,και είναι σαν κι εμένα κάποιες ώρες της μέρας ή εγώ είμαι σαν κι αυτούς।

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας,εναποθέτουμε όνειρα σε σαθρούς τοίχους।

Κουράστηκα μιά ζωή να τρέχω να σκοτώσω τη σκιά μου από φόβο μην κάποτε γίνω σαν κι αυτήν...

Τα σώματα είναι για να φθείρονται,έχουν κι αυτά βλέπεις τον τρόπο τους να δείξουν πόσο ελεύθερα έζησαν.

Εκδρομηηηηηη!

Επιβάλλεται στην παρούσα φάση πιστεύω,δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο και δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο.
Θέλω βουνό,πεζοπορία,μιά αγκαλιά,χάζεμα,ένα ποτάμι και πολλά φύλλα στη διαδρομή μ'αυτές τις παιχνιδιάρικες αποχρώσεις τους.
Επίσης,θέλω πριν φύγω να αδειάσω από τα πάντα "μου",να τα κρεμάσω τακτικά σε μιά κρεμάστρα και να τα κρύψω στην πιο σκοτεινή ντουλάπα,ανασύνταξη λέμε!

Σώπα,στα σκοτεινά πάντα θα βλέπεις τ'αστέρια.

Κρίμα,που έμεινες μόνη πίσω.

Είπα αντίο,όμως έμεινα για ν'αντικρύσω την πλάτη σου.

Κάποτε,πιο πριν,ήξερα το μετά και χαμογέλασα θλιμένα.

Δε μετανιώνω.

να ξανακάνουμε το πανκ απειλή

Πολλές φορές τα λόγια γίνονται κουραστικά και στο κάτω κάτω οι πράξεις κάποιες φορές μετράνε περισσότερο ή δείχνουν περισσότερα,χωρίς λόγια.

Οι λέξεις είναι απλά γράμματα το ένα δίπλα στο άλλο και μου τη δίνει που ώρες ώρες τους δίνω τόση σημασία.
Έτσι κι αλλιώς εμείς δίνουμε-φτιάχνουμε το νόημα που θέλουμε να έχουν,άσχετα αν μεταξύ μας αδυνατούμε να συννενοηθούμε.

Επίσης.

Μεεκνευρίζειςμεεκνευρίζειςμεεκνευρίζειςαπίστευτακαιμουτηδινειςμουτηδίνειςκαιθέλωνασεσπάσωστοξύλοοο.

Είναι ήδη αργά.

Τι σε περιμένει όταν πέσεις για ύπνο αυτή τη φορά,ποιόν/ποιά θα βρεις στο κρεββάτι σου?
Καλά μάντεψα,μετά αρχίζει το βάσανο του καθημερινού απολογισμού.
Γιατί γιατί γιατί,πες μου γιατί το κάνω αυτό?
Δανάη κάποτε μου υποσχέθηκες- και 'γω να ξέρεις θα περιμένω,υπομονετικά-περιμένω.

Βαρέθηκα τον κόσμο που στέκει αδιάφορος,αλήθεια σου το λέω,δεν ξέρω αν είναι φόβος,μούδιασμα,ανοσία,εγωισμός,μαλακία,δεν ξέρω,τους βαρέθηκα,με αηδιάζουν.Σιχαίνομαι που το λέω,που έφτασα σε αυτό το σημείο,που αδειάζω.

Που πηγαίνω?Υποσχέσου πως θα με ακολουθάς στα λάθη μου χωρίς να πέφτεις μαζί μου.Εντάξει ξέρω ήδη την απάντηση "όλα καλά θα πάνε",ναι?Θέλω να το πιστέψω,θα το πω φωναχτά 5-10-100 φορές και θα το πιστέψω,το δουλεύω καλά έτσι το μυαλό μου..Γίνομαι κουραστική πολλές φορές το ξέρω-δεν το θέλω.

Θέλω να δω πράγματα να γίνονται,θέλω να σταματήσω να γκρινιάζω για το τι θέλω και να αρχίσω απλά να πραγματοποιώ ότι σκατά περνάει από το μυαλό μου,κουράστηκα και 'γω να καταστέλω τον εαυτό μου,λες και τόση καταστολή που τρώμε δε μας φτάνει,αυτό μου έλειπε/μας έλειπε!

Εντάξει,επειδή κατά βάθος είμαι κομπλέ το ξέρω θα σκάσω μ'αυτή την απαισιοδοξία,θα απλώσω παντού ρίζες,θα εξαπλώσω ιδέες και επιθυμίες και όλα θα πάνε καλά.