Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Και όταν μου ζητούνται πράγματα να δώσω ΤΡΟΜΑΖΩ,κομμάτια του εαυτού μου,τρομάζω.
Υπάρχουν όμως μέσα μου για το σκοπό αυτό και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουν, και ίσως η σιωπή ήταν μεγάλη και τώρα η φωνή μου θα ακουστεί πιο δυνατά, θα είναι εκωφαντική και θα τρομάζω ακόμη, όμως ο κόσμος θα τρομάζει πιο πολύ και 'γω θ'αρχίζω να βιώνω την ηρεμία που γυρεύω και θα σταματήσω να δικάζω τον εαυτό μου.

Δε θα με στήνω πια στη γωνία, δε θα φοβάμαι πια να μένω μόνη με τον εαυτό μου και θα έχω όλες τις απαντήσεις που γύρευα.Οι γρίφοι που επιβάλω στον εαυτό μου θα λύνονται και επειδή μ'αρέσουν κι αν θες τους βρίσκω ενδιαφέροντες, θα φτιάχνω καινούριους και θα συναντιόμαστε πάλι κρυφά οι δυό μας στο σκοτάδι και θα φωνάζουμε και θα βριζόμαστε και αυτό είναι κομμάτι δικό μου και αν δεν το θέλω πια θα το χαλάσω γιατί είναι δικό μου και δε θα ρωτήσω κανέναν γιατί οι κοινωνικές επιταγές δε με καλύπτουν και ούτε και 'γω τις καλύπτω και αυτό με κάνει και χαίρομαι,δεν είμαι πια σε ground zero και δε θέλω να φοβάμαι,θέλω να
χαίρομαι..

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Σήκωσα τα μάτια μου ψηλά,πάντα μου άρεσε να το κάνω αυτό..
Να κοιτάζω τον ήλιο.

Συνειδητοποίησα πόσο μικρή νιώθω,σαν άνθρωπος.Αυτό φυσικά καμία σχέση δεν είχε με τον ουρανό,είναι κάτι που κουβαλάω μαζί μου,μιά αποσκευή που με τον καιρό στοιβάζω κι άλλα πράγματα μέσα.

Συγνώμες.
Εξηγήσεις,
όμορφες εικόνες με τις οποίες ξεχνιέμαι,
πρόσωπα που δε θέλω να ξεχάσω-και να χαθώ..
Ιδέες που θέλω να με συνοδεύουν,
Μία ρουτίνα που προσπαθώ να αποφύγω
ένα χάδι στο λαιμό που θα μου προκαλέσει λιποθυμία.
Είναι περίεργο το πόσο σκαλώνω ώρες ώρες,σαν παιδί που μόλις μου αποκαλύφθηκε κάποιος σούπερ ήρωας χα!
Αδυναμίες ναι..κι αυτές καλές δεν είναι όμως?

Τι και αν..

Ναι είμαι σε φάση,
Ναι βλέπω αυτό που ήθελα,
Ναι ξέρω ότι αυτό που θέλω είναι αυτό που βλέπω..
Πως θα το πάρω είναι το θέμα.Η διεκδίκηση είναι το θέμα.

Μήπως τελικά εγώ έχω αποστασιοποιηθεί από αυτό το κομμάτι του εαυτού μου?
Σα να βλέπω το γλυκό πάνω στον πάγκο και να μην απλώνω το χέρι να το πιάσω[damn].
Αναζητώντας την επαφή.
Το τέρμα.
Τις αισθήσεις στα όρια.
Κάτι πέρα απ΄τη σκοτεινή μου πλευρά.
Το αυθόρμητο χαμόγελο.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Με ενοχλεί..

Το γεγονός ότι δεν ενδείκνυται να κλείσω μάτι πριν τις 6 το ξημέρωμα.
Που δε μπορώ να τα βγάλω όλα από μέσα μου.
Που αδυνατώ να απαγκιστρωθώ από τις πληγές του παρελθόντος και όποτε μιλάμε για σχέσεις βουρκώνω.
Το γεγονός ότι άλλοι παράγοντες καθορίζουν τη δική μου ευτυχία και ο εαυτός μου μόνος δεν είναι αρκετός.
Που τελευταία αν και το γύρευα,δε μπορώ να ελέγχω τα αισθήματα μου.
Που βρίζω το διάολό μου και κυνηγάω την ουρά μου.
Που κλάιω ακόμη και χωρίς λόγο[είμαι σκληρή damn it,αφού έφαγα ένα μπωλ καρφιά για πρωινό-χωρίς γάλα!]
Που είμαι ξέμπαρκη,ψυχή ταραγμένη.Πάλι!
Το ότι επανειλημένα άφησα ιστορίες μισοτελειωμένες.
Που συνειδητά έχω πια εγκλωβιστεί στο σπίτι μου.
Που για να μη στεναχωρώ τους άλλους στεναχωρώ τον εαυτό μου και το παίζω μάρτυρας.
Το ότι εν τέλει προτιμώ τη θλίψη από τη χαρά?
Που δεν έχω δει Γαλλικό κινηματογράφο.
Που μάταια επιμένω στην προσπάθεια μου να επικοινωνήσω με το συγγενικό περιβάλλον.
Οτι ποτέ δεν ταξίδεψα σε μέρη που ήθελα.
Που δεν έχω δίπλα μου κάποιον να με αγαπάει χωρίς να κάνω καμία προσπάθεια[για ότι είμαι!]
Που έχω τεράστια συναισθηματικά κενά.
Το γεγονός ότι σκέφτομαι υπερβολικά.
Η δικαιολογία του τύπου <<υπάρχουν και χειρότερα>>.
Ότι δεν έχω ζήσει όπως ήθελα και θέλω.
Που ώρες σαν κι αυτές με κατακλύζει η απαισιοδοξία.
Που δε μπορώ να πιω κρασί.
Με ενοχλεί που φοβάμαι.
Όταν μπαίνει καπνός στα μάτια μου.
Που δεν είχα ποτέ τον προσωπικό μου χώρο να πειραματιστώ με την ησυχία μου..
Ότι δεν υψώνω το ανάστημά μου εκεί που πραγματικά είναι αναγκαίο.
Που έχω τρομερές απαιτήσεις απ'τον εαυτό μου.
Που με ελκύουν τα δύσκολα.
Η μοναξιά μου.


Που δειλιάζω και είμαι κυκλοθυμική.
Που δειλιάζω.
Που δειλιάζω.
Που δειλιάζω..

Με ευχαριστεί..

Η μυρωδιά του χειμώνα.
Ο κόσμος που τα έχει βρει με τον εαυτό του.

Το ανθρώπινο σώμα <3

Η φωτιά.
Η καλή μουσική.
Που έχω δίπλα μου φίλους που αγαπώ και με αγαπούν.
Να εκφράζομαι με ένα σωρό αντισυμβατικούς τρόπους.
Η επαφή με τη φύση.
Το φως απ'το φεγγάρι και τα κεριά.

Να ζω τη βροχή.

Όταν πιστεύω στα όνειρά μου.
Η ανιδιοτέλεια.
Να μαντεύω τους ανθρώπους.

Η επαφή.

Να κάνω όσους αγαπώ χαρούμενους.
Η ειλικρίνεια ακόμη κι όταν με πληγώνει.
Να κοιτάω στον ουρανό.
Η ιδέα κάποτε να ζήσω σε ένα νεοκλασικό[:P]
Να διαβάζω όμορφα βιβλία.
Να δίνω.

Που νιώθω τα πάντα τόσο έντονα,που παθιάζομαι.

Να ψάχνω τον εαυτό μου.
Ο ήλιος που δεν με καίει.
Η ιδέα ότι θα κολυμπήσουμε μαζί κάποτε σε ένα ποτάμι και θα μου πεις όσα τόσο ήθελα να ακούσω.
Ένα χαμόγελο.
Να είσαι η πρώτη μου σκέψη το πρωί κ η τελευταία το βράδυ [αν κ τετριμένο]
Το κοκκίνισμα στα μάγουλα.
Να ακούω κόσμο να τραγουδάει.
Να νιώθω ερωτευμένη.
Όταν ακούω Cat Power.
Να ονειρεύομαι κοιτώντας το τζάκι.
Να παρακολουθώ τον κόσμο στο δρόμο.
Η απλότητα.
Να πίνω ρακί.
Όταν ζωγραφίζω.
Ο μακρύς χειμώνας,



Εγώ είμαι ένας ξένος κι όσα αγάπησα κι έχουνε πια χαθεί,
τα 'χω ακριβοφυλάξει στης καρδιάς μου τον τόπο τον πιο βαθύ.
Το προσωπάκι γείρε κι αφουγκράσου στο στήθος μου μια καρδιά,
με του Γενάρη μοιάζει την πιο άγρια και σκοτεινή βραδιά.
Φύγε πριν πληγωθείς μακριά μου να σωθείς και ας πονέσει,
Θα πουν για 'μαι πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα,
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα..


Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Ψάχνωντας λίγη έμπνευση..

Και ναι,νομίζω πως την βρήκα,την ξεχώρισα και την περιμάζεψα από το πλήθος.
Τις τελευταίες μέρες πότε γελάω και πότε.. ασ'το καλύτερα.

Αλήθεια δεν μπορώ να θυμηθώ εκείνη την καμπή στη ζωή μου που με έκανε να φοβάμαι να χαμογελάσω,να φοβάμαι να χαρώ,να ζήσω..Ο χρόνος μας τελειώνει και όλα είναι μισά,όπως πάντοτε.

Και όταν χαμογελάω αισθάνομαι μιά περίεργη αίσθηση,ένα κενό αέρος στο στομάχι,σα να πέφτω από ψηλά και να μη με νοιάζει,φιου.Είναι λίγο ξένο αλλά και κάπως ευχάριστο,λες να επέστρεψα επιτέλους??
Χμ,κάτι άλλο μου μυρίζεται εδώ,χρειάζομαι επειγόντως λοβοτομή :P

ΠΑΛΙ ΔΕ ΜΙΛΗΣΑ :/




Άραγε υπήρξαμε ποτέ στα όνειρά μας??