Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Ας βάλουμε επιτέλους μια τελεία.

Εκεί που η θάλασσα κι ο ουρανός γίνονται ένα,θα ξεκινάει πάντα μιά ιστορία και το θυμάμαι σαν χτες που σου ζήτησα μία λέξη ή έστω ένα νεύμα...

Όταν ακόμη ένιωθα πως είσαι ένα κομμάτι μου και δοκίμαζα χίλιους τρόπους για να σε διώξω από πάνω μου,σχεδόν νιώθω πως έχω το θάρρος...

Πως να φοβηθώ το κρύο αφου...
Παρακμή.
Άνθρωποι που τα 'χουν χαμένα,και είναι σαν κι εμένα κάποιες ώρες της μέρας ή εγώ είμαι σαν κι αυτούς।

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας,εναποθέτουμε όνειρα σε σαθρούς τοίχους।

Κουράστηκα μιά ζωή να τρέχω να σκοτώσω τη σκιά μου από φόβο μην κάποτε γίνω σαν κι αυτήν...

Τα σώματα είναι για να φθείρονται,έχουν κι αυτά βλέπεις τον τρόπο τους να δείξουν πόσο ελεύθερα έζησαν.

2 σχόλια:

  1. γιατι τετοια μελαγχολια σημερα?

    αυτο που μου αρεσε περισσοτερο....
    Κουράστηκα μιά ζωή να τρέχω να σκοτώσω τη σκιά μου από φόβο μην κάποτε γίνω σαν κι αυτήν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. βαλτή είσαι?
    απο τα καλύττερα σου, μπράβο ρε μάγε

    ΑπάντησηΔιαγραφή