Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Κάποιοι τα 'χουν πει..

Since i was born i started to decay,
now nothing ever ever goes my way.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Επιτέλους..













και το μυαλό μου πήγε όσο γίνεται σε μιάν άλλη θέση.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Από 'μένα,η αντίστροφη μέτρηση άρχισε..

Και 'μεις ως φτωχοί,ξενιστές των ονείρων
με θέα λίγα μέτρα μακριά  απ' τη λάμψη του γκριζογάλανου δίσκου,
νύχτες με κιτρινισμένα δάχτυλα και αυτοκριτική,
[αποτίμηση της πρώτης πράξης.]

Κανένα φως,
οι προβολείς για ακόμη μιά φορά ως λειτουργοί μιάς αέναης κίνησης προς τα πίσω.
Το πρόσωπο στους τόνους της ώχρας με τα μάτια καρφωμένα στο κενό,
το σαγηνευτικό.
Όντας ξένη σ' αυτό που αποκαλούν σπίτι μου,ξένη παντού,
ξένη και σε 'μένα την ίδια,πες μου π'ως ν' αφήσω εσένα να με γνωρίσεις?
Με μεγάλη δυσκολία,
πλέον είναι επίπονο να κρύβω τι αισθάνομαι.
Αφήνομαι μπροστά σας,εκτεθειμένη,να με κρίνετε για άλλη μιά φορά,
με μάγουλα αναψοκοκκινισμένα από τη σύγχυση και το θυμό που καίει τις αρτηρίες.



...για τις 10 του Μαϊου.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Όπως ο άνεμος.

Οι μπούκλες μου λεπίδες στα μάγουλα,
το πρόσωπο εύπλαστο για να ταιριάζει με το θυμικό σου.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Τσιπουρα..

Ε ναι το δέχομαι,πήρα κατρακύλα

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Γιατί η νύχτα μας κάνει να μοιάζουμε αλώβητοι.
Γιατί το δέρμα γυαλίζει σαν πέτρα στον ήλιο.

Γιατί όταν έρχεσαι οι ανάσες μου καταδιώκουν τους πνεύμονες.

Γιατί καταπίνω τη σιωπή σου που με πνίγει απότομα.

Γιατί οι δρόμοι είναι γεμάτοι με κόσμους αδιάβατους.

Γιατί η καρδιά μου σκοντάφτει ακριβώς δίπλα στα μάτια σου και χαμηλά στο λαιμό σου.

Γιατί μαθαίνω να δίνομαι πιο πολύ εκεί που ψοβάμαι.

Γιατί η αυλή μου θα μυρίζει μάραθο και ξεραμένα σταφύλια.

Γιατί πια δε θα με νοιάζει το που θα πάω αλλά με ποιούς θα πάω και πως.

Γιατί θα κλέψω τις σκιές απ' τους γκρίζους τοίχους της πόλης.

Γιατί το σώμα κουράζεται μα το μυαλό δε σωπαίνει.

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Το ασυνείδητό μου κι εγώ-μιά συνάντηση που δεν έγινε.

Ή διαφορετικά, "όσα ήθελα να πω και τι τελικά είπα,ή μάλλον δεν είπα"


Κι όντως όταν σκέφτομαι κάποια πράγματα μου φαίνονται απλούστερα απ' ότι είναι στην πράξη,όταν έρχεται αυτή η στιγμή,η στιγμή των πράξεων [για 'μένα πάντα].


Ξέρεις πως είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο και να σου φτιάχνει τη μέρα και τη νύχτα,ή ακόμη ακόμη,ξέρεις πως είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο και να σου φτιάχνει τη μέρα και τη νύχτα τη στιγμή που ο ίδιος αυτός άνθρωπος μπορεί να σου κάνει τη μέρα ρημάδι σε μιά στιγμή?


Πολύ άσχημο να χτίζεις ιδέες και να εμπλουτίζεις σχέδια πάνω σε μεταβλητές,μετά ποιός έχει την ευθύνη?


Εσύ ονειρεύεσαι τους εφιάλτες μου,εγώ ονειρεύομαι εσένα,εμένα άραγες να μ' ονειρεύεται κανείς..?

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Κολλήσαμε αγωνίτιδα.

Κοίτα να δεις πως έχουν τα πράγματα:

-Η Δανάη είναι μετροπολιτάνισσα

-Ο Αχιλλέας είναι ποσαδιστής

-Ο Αντρέας σοσιαλδημοκράτης

-Ο Γιώργος είναι αναρχικός ατομικιστής

-Ο Νίκος χριστιανός ορθόδοξος πατριώτης .
Παιδιά ξέρετε τη λύση --> Επιστροφή στα βασικά..
Συνολική άρνηση των από πάνω,όλοι οι κακοί μας φοβούνται έτσι κι αλλιώς.

Όξω οι εργολαβίες από το έκπα-ναι στο παρεμπόριο-όξω οι επιχειρήσεις ΟΥΓΚ!

Δε θέλουμε δουλειά,δε θέλουμε ανεργία,δε θέλουμε πτυχία με αξία.Φωτιά και λαύρα στους φοιτητάντερς.

Επίσης, Κλωτσά στους πατριώτες,πέτρες στο Θεοδωράκη που θα πεθάνει από την κατάθλιψη για το χαμό του ελληνικού έθνους χαρ χαρ χαρ.

Ώς κεντρικό σύνθημα ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Φοβάμαι πως ακόμα σ'αγαπάω,

φοβάμαι πως ποτέ δε σε ξεπέρασα.

4 πήγε μουπανπάλι φύγε...


Τρέξε σύντροφε,ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου.


/////

////

/// έναστέριπέφτειπέφτει

///

*

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Συλλογισμοί περί δεσίματος και άλλες ανατριχιαστικές ιστορίες.

Ή πηγαίνοντας το προηγούμενο post ένα βήμα πιο πέρα.
Το δέσιμο είναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα,

μετράει ρε παιδί μου γενικά.

Όταν λαμβάνει χώρα μόνο στο μυαλό του ενός εκεί είναι που χάνεται,

δεν υφίσταται μήνυμα χωρίς την παρουσία πομπού και δέκτη,

ένα μήνυμα μονάχα με τον έναν είναι καταδικασμένο να χαθεί στην αιωνιότητα.

Το μονομερές δέσιμο,το μη ανταποδοτικό δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό

και εγώ ποτέ δεν ήμουν υπομονετικός άνθρωπος,

με τον καιρό ανακάλυψα αντ' αυτού κάτι καινούριο,την περιμονή,είναι ένας συνδυασμός μεταξύ του υπομένω και περιμένω,κάπως τα βολεύω εν τέλει[?]

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο,τίποτα δεδομένο,όποιος νοιάζεται από 'δω και πέρα να ρωτάει,

πως αλλιώς?

Σήμερα -με πνευματικό σπρώξιμο- καταλήξαμε με τη σειρά μας στο ότι ο πάτος μόνη διέξοδο έχει προς τα πάνω,κάτι όμως που συνδέσαμε με το ότι κάθε φορά μιλάμε για τον πάτο της δεδομένης στιγμής.

Επίσης θέλω και εγώ τον κόσμο μου να με πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα και να κάνω και 'γω το ίδιο,η ταυτόχρονη εξέλιξη με τους γύρω σου τα σπάει.

Στα [-] της ημέρας να σημειώσω ότι μπορεί να μην έχω το σύνδρομο του ήρωα αλλά δυστυχώς είμαι people pleaser (χώσιμο σε ένα καινούριο φιλαράκι,αν αυτό θεωρείται ως εγωκεντρισμός του στυλ θέλω να τα πάω καλά με όλους και να με συμπαθούν όλοι τότε my hands up,ξέρεις εσύ)με την ουσιώδη συμπλήρωση πως επιλέγω με χίλια κόσκινα το ποιούς θα συναναστρέφομαι και ειλικρινά γουστάρω να μοιράζομαι.

Αυτό που απεχθάνομαι είναι ο κόσμος που μοιράζεται και ανοίγεται μόνο όπου τον/την συμφέρει και παρ' όλα αυτά θεωρούμε τους εαυτούς μας καλούς φίλους/ες ή συντρόφους/ισσες και ότι άλλο.

Δεν έχω τίποτα να κρύψω,μπορεί να μην καταφέρνω να εμπεδώνω κάποια πράγματα όμως ας μου αναγνωριστεί ότι προσπαθώ επίμονα και κοπιαστικά να φέρω τα πάντα βόλτα.


Ψυχολογικές περιηγήσεις με τη Dani στο μικρό καφέ.


Υ.Γ μακάρι να μπορούσα να εφέυρω έναν τρόπο με μιά πνοή να σου/σας μεταδώσω αυτά που νιώθω,μόνο γι' αυτά είμαι σίγουρη..Τι σοϊ μάγος είμαι?


Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Το σπίτι,


που θα 'θελα να μοιραστώ με τα συντροφάκια μου

Αχ ρημάδα φθορά πόσο σε λατρεύω

Δέσιμο και με τα έμψυχα και με τα άψυχα [χάος,καμιά ελπίδα..]