Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Μετά το μούδιασμα,επιτέλους να πράξουμε.

Με τα όσα έχουμε βιώσει τις τελευταίες μέρες να μας στοιχειώνουν το νου, το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι προβληματισμένα πρόσωπα-και μιλάω για εκείνες και για εκείνους που θεωρώ δικούς μου-,συντρόφους μου,μιλάω και για 'μένα γιατί νιώθω σα να χάνω το έδαφος που με στηρίζει,μία σύγχυση άνευ προηγουμένου.
Είναι που παλέυεις για κάποια πράγματα,έιναι που έχεις κάποιες αξίες οι οποίες δεν είναι επιδερμικές,δεν είναι κατασκευασμένες και πλαστές.Είναι αξίες που ζυμώνονται με κόπο γιατί όλοι οι άνθρωποι μεγαλώσαμε-άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο- σε ένα περιβάλλον που μας άφησε άσχημες καταβολές και στερεότυπα που δύσκολα απεμπολούνται.
Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε σε ένα καθεστώς ολοένα και μεγαλύτερης εξαθλίωσης και υποβάθμισης της ανθρώπινης ζωής υπάρχει μιά ανημποριά και μιά μιζέρια που κατακλύζει τα μυαλά και την καθημερινότητα των περισσότερων.Βλέπεις να αρνιούνται την πραγματικότητα,αδυνατούν τάχα να σκεφτούν πως έφτασαν σε αυτήν την κατάσταση,αλλά βέβαια όταν τις περασμένες δεκαετίες όλοι ονειρέυονταν μεγαλεία,σπιτάρες και αυτοκινητάρες για να είναι γκλαμ και χαρούμενοι,τότε ήταν καλά.
Τα πράγματα είναι απλά,όταν έχεις ένα πρόβλημα κοιτάς τι στο δημιούργησε και ψάχνεις για μιά λύση.Στην προκειμένη περίπτωση βιώνουμε την κρίση του καπιταλισμού να γίνεται φάντασμα κυρίως στα κεφάλια των ήδη καταπιεσμένων.Αυτή την κατάσταση λοιπόν ποιός την δημιούργησε?
Τη δημιούργησαν μήπως οι μετανάστες που είναι πιο εξαθλιωμένοι από εμάς και με αυτήν την αιτιολόγηση και 'μεις θα στρεφόμαστε εναντίων των πιο εξαθλιωμένων κοινωνικά?Στο μυαλό μου φαίνεται τουλάχιστον παρανοϊκό αυτό που ζούμε,πως είναι δυνατόν αντί να συμμαχείς με τους ομοίους σου ταξικά να στρέφεσαι εναντίων τους λες και είναι για όλα ο αποδιοπομπαίος τράγος.Οι μετανάστες είναι εικόνα και από το δικό μας μέλλον και καλό είναι μερικοί μερικοί να το έχουν κατά νου.
Η πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί τόσα χρόνια έτσι ώστε όταν δεχόμαστε πυρά από πάνω να στρέφουμε το βλέμα δίπλα ή πιο κάτω κοιτώντας από που ήρθαν είναι αξιοσημείωτα και δέιγματα της "καλής" δουλειάς όσων φροντίζουν να μας κρατάνε κοιμισμένους.Δε χρειάζεται να κάνει κάποιος από τα πάνω τους διαχωρισμούς,πλέον το κάνει ο καθένας μόνος του.Αυτό που ζούμε είναι κοινωνικός κανιβαλισμός και ας αναλογιστεί ο καθένας το μερίδιο της ευθύνης που φέρει σε αυτή την σαπίλα.
Συντρόφια,από μέρους μας,κατά τη γνώμη μου το μόνο που μένει είναι η κοινωνική απέυθυνση και η δημιουργία δεσμών,δομών και ριζωμάτων μεταξύ μας και προς την κοινωνία αν θεωρούμε ότι έχουμε κάποιο λόγο ύπαρξης μέσα σε αυτήν.
Υ.Γ. Αυτό που με βασανίζει και με πληγώνει περισσότερο είναι πως όσοι εχθρεύομαι στην κοινωνία,όσοι πραγματικά μισώ ιδεολογικά και απεχθάνομαι δεν είναι τελικά τόσο μακριά,πολλές φορές κρύβονται και στο ίδιο μου το σπίτι και σε αυτόν τον πόλεμο που να πρωτοστραφείς??

Υ.Γ.2 Όπως σωστά τόνισε και μία συντρόφισσα,σφίγγουμε τα χείλια και συνεχίζουμε [ας ελπίσουμε να βαστήξει το μυαλό μας].

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Κάλμα μ'αυτή την τεστοστερόνη μη χέσω!

Θέλω να σταματήσω πια να φοβάμαι να κυκλοφορώ μόνη τα βράδια.
Τι πρόβλημα υπάρχει τέλος πάντων,και γιατί εγώ να πρέπει να περπατάω πάντα καχύποπτα και με μάτια στην πλάτη μου..
Μα δεν είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι τα ηλίθια σχολιάκια και τις χοντροσυμπεριφορές,καμιά και κανείς δεν είναι δηλαδή.
Ας φάει ο κόσμος ένα ταρακούνημα στον εγκέφαλο επιτέλους,δεν είμαστε εδώ ούτε για να ικανοποιούμε ούτε για να κάνουμε την μέρα ευχάριστη σε καμιά και κανέναν εκτός και αν το επιθυμούμε..