Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Πείτε μου.

Νιώθω πως ένα φιλί στο πλάϊ των ματιών είναι ένας βάρος ασήκωτο
Τις μέρες και τις νύχτες σε σκοτινιασμένα πρόσωπα
Ακούς το θόρυβο που πετάγετ' απότομα και ψάχνει κρυψώνες
Οι ήχοι σου λέω πως χάσαν το δρόμο τους
Σήμερα
  .
.
  .
     .
         .
      .
    .
  .
Κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω μακριά από 'δω
Απένταντι ούτε δέντρο,ούτε άνθρωποι
Μόνο σκόνη
Κομμάτια που ενώνονται και αγγίζουν το έδαφος
Πάω να πατήσω επάνω τους
Να τα μαζέψω κάτω απ' τα πόδια μου
Αυτή η ελκυστική ασχήμια δεν πρέπει να φαίνεται
Αν έρθει κανείς να με γυρέψει δεν πρέπει να δει όσα είδα
.
.
 .
.
.
   .
.
 Στ' αλήθεια

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Μακάρι ο μόνος λόγος

που μένουμε ξάγρυπνοι

να 'ταν η ζέστη ή ότι κάνουμ' έρωτα.

με τυχαία σειρά

Θέλω να σκαρφαλώσω στον Ομαλό,
να τρέξω γύρω από τον Όλυμπο,
να μαζέψω ελιές,
να ξεχωρταριάσω χωράφια,
να φτιάξω παγίδες στην άμμο,
να χορέψω Ικαριώτικο και να πιω άπειρο κρασί,
να ζωγραφίσω πάνω σε βουνό,
να κολυμπήσω σε ποτάμια
και επιτέλους να γυρίσω τον κόσμο με ποδήλατο-όταν πάψω να φοβάμαι.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Κουίζ.









Σε όλους αυτούς λείπει απλά ο μανδύας.
Θυμάται κανείς κάτι τύπους το Μεσαίωνα,
με ψηλά καπέλα και μάυρους μανδύες?

για να μην ξεχάσω

Χτες είχα παρέα μου,
μιά μελένια μέλισσα,
και ένα τριζονάκι-συντροφάκι,
όλο τρ και τρ έκανε.

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Χαμόγελο,

έστω άψυχο,
αλλά χαμόγελο,
ίσως πιο ειλικρινές από άλλα,
από εκείνα τα αμυντικά,
από εκείνα που λένε ιστορίες ψευδαισθήσεων,
που κοιτάνε παντού και πουθενά.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Βάλτε να πιούμε.

σταμάτα να νιώθεις,
διάβολε,
είναι πολύ για τον κόσμο,
να το δεχτεί.

ανάκατα με σκόνες,
υλοποιώ,
σε πίνακες απατηλούς,
ασπρόμαυρα όνειρα.

Μόνο το ρίγος,
καίγομαι,
γιατί σε προσμένω,
να με δεις.

Κάτω από νερό,
ανασαίνω,
μακριά από το σύνολο,
[αυτό]το αποπνικτικό.


Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Θα κοιτάζω βαθιά μέσα στον καθρέφτη προσπαθώντας να αποδομήσω την ύπαρξή μου και θα βλέπω με ηδονή τα κομμάτια μου ένα ένα να πέφτουν κάτω μέχρι να πάψω να βλέπω.

Θα πιστέυω με επιφύλαξη
και μέτρο
σε πράγματα που
θεωρώ σημαντικά στη
ζωή μου
γιατί η απώλεια
σε κάτι που
πιστεύεις ολοκληρωτικά
μπορεί να σε φέρει
να κοιτάς κατάματα μπρός
στην απογοήτευση.

Όταν δίνεις τα πάντα είναι κρίμα να μην παίρνεις τίποτα πίσω,εγώ με την ανιδιοτέλεια είμαι και θα συνεχίσω να είμαι αλλά μετά τίθεται θέμα επιβίωσης,κοιτάς το αποθηκάκι σου και δεν έχει μέινει τίποτα πέρα από μιά κουτσουρεμένη διάθεση και ένα βλέμα που θα στοίχειωνε και τον πιο αναίσθητο άνθρωπο.

από την αρχή
το ζητούμενο μένει ίδιο
οι άνθρωποι ίσως παρέλθουν
το ζητούμενο μένει ίδιο
εγώ θα είμαι στη θέση μου
το ζητούμενο μένει ίδιο
τα μάτια μου είναι καθαρά
το ζητούμενο μένει ίδιο
μετά από χρόνια
το ζητούμενο μένει ίδιο

Μέχρι να κουραστώ να βρίσκω τρόπους για να προσεγγίζω ότι θεωρώ πως αξίζει.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι
που στην πραγματικότητα
είναι πιο ερωτεύσιμοι
απ' ότι το είδωλο τους σε τζάμι.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Θέλω να μετακομίσω στο εργοστάσιο!

Έχω θέμα με τους αποχωρισμούς ρε,ποτέ μου δεν τους χώνεψα.
Και δεν είναι μονάχα με τους ανθρώπους,
δε χρειάζεται πάντα να έχει να κάνει με τους ανθρώπους.
Δε χρειάζεται καν να έχει να κάνει αποκλειστικά με 'μένα.

Θεωρώ και αποδέχομαι ότι είμαι από τα κατεξοχήν εγώπαθή άτομα,
είναι ένας εφιάλτης που βιώνω όσο με θυμάμαι να σκέφτομαι συνειδητά ώριμα.
Για 'μένα την ίδια που το αποδέχομαι είναι φορτίο και βάσανο,είναι κάτι ανεπιθύμητο.

Μου τη σπάει να αποχωρίζομαι πράγματα και ανθρώπους με τα οποία δένομαι,
μου τη σπάει και που θέλω διαφορετικά πράγματα από όσους/ες έχουν ανάγκη άλλα,
και σαν ξενέρωτη όπως λένε δεν ακολουθώ..

Δε θέλω να αφήνω πίσω ότι έπειτα με κάνει να σκέφτομαι την απουσία του,
δε θέλω να λυπάμαι που φέυγω,ούτε που έφυγαν όσοι αγάπησα,τόποι κι ανθρώποι.
Δε θέλω να βλέπω αποχωρισμούς στα τρένα και ανθρώπους που κλαίνε,
ακόμη κι αν μου είναι άγνωστοι.

Δε μπορώ να καταλάβω πόσο εύκολα κάποιοι άνθρωποι είναι διατεθιμένοι να αφήσουν τα πάντα πίσω τους,
σα να μην υπήρξαν ποτέ,είναι που δε δημιουργούν δεσίματα?Και αν ναι γιατί?
Εγώ γιατί να θλίβομαι με αυτά,γιατί να υπολογίζω τους άλλους πιο πάνω από εμένα,γιατί να στηρίζω όνειρα σε τόπους που ξέρω πως θα με πονέσουν?

Γιατί αφήσα να με κρατάνε τόσα και τόσοι εδώ,είναι υπέρ μου,θεωρείται ευαισθησία ή ρομαντισμός?Είναι μήπως μαλακία μου,είναι ανημποριά,είναι έλλειψη θέλησης,είναι συνήθεια?
Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που θα με έκανε να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου γιατί ότι από τα παραπάνω και να διαλέξω δε θα μου είναι αρκετό..?




Θεσσαλονίκη μου λείπεις ήδη-Αθήνα δεν κάνω μακριά σου.
Υ.Γ.αυτό το τελευταίο πήγαινε στους ανθρώπους.