Καιρό έχουμε να τα πούμε..

Και δες που έφτασα,

να θέλω να φύγω,

να ξεχάσω και να ξεχαστώ,

απλώς για να βρω ησυχία.

Κοίτα που με 'νοιαξε για το τομάρι μου,

να θέλω να ξεχάσω..

Δε θα το κάνω όμως,το ξέρω,

μα πόσο λυπηρό από μέρους μου,

ακόμη κι αυτή η κρυφή επιθυμία που εντοπίζω,με θλίβει,

μόνο και που υπάρχει εκεί,κάπου στο μυαλό.

Πότε πρόλαβα να κουραστώ που να σας πάρει ο διάβολος.

Έχω τόση οργή μέσα μου..

λοιπόν,

μπορεί να έχω χάσει πολλά κομμάτια μου,

άλλα πολύ σημαντικά και άλλα όχι τόσο,

έχασα τον ύπνο μου,τη βόλη μου,το χρόνο μου,

όπως και να 'χει όμως δεν εξαφανίζομαι,

είναι κάποια πράγματα που όσο κι αν σε χτυπάνε,δε χάνονται με τίποτα και όσα έμειναν,θα παραμείνουν εκεί,αγκάθι στο λαιμό τους,
μέχρι να χάσω την αλήθεια μου και εύχομαι αυτή τη μέρα να μην τη ζήσω ποτέ μου.

Τις περισσότερες φορές/κοιτάω πουθενά/γιαυτό και δεν πηγαίνω κάπου/απλά δεν ξέρω/μόνο που/τελευταία/μοιάζει να με πειράζει/περιμένω τον εαυτό μου/μπας και με κοιτάξει κατάματα/χωρίς ντροπή/και όχι στα δόντια/

Οι άνθρωποι με λακούβες.

Κάνουν σκιάσεις

Ζουν στους ελιγμούς το ξημέρωμα

Όταν το φως αλλάζει

Αγκαλιάζουν το δέρμα ευπρόσδεκτα

Με χαρακτηριστικά αυστηρώς εύπλαστα

Χάνονται στο πλήθος και ψάχνουν καμπύλες για να ταιριάξουν στα γωνιάσματα

Πολύ μου αρέσουν..

Οι άνθρωποι με λακούβες.

Όταν πλαγιάζω μαζί σου_μη με κρίνεις

λατρεύω να σε χορεύω

είμαι άμαθη σε ανθρώπους σαν κι εσένα

πληγώνομαι και ματώνω_μη με κρίνεις

απλά φοβάμαι

και γιαυτό μαρέσει να παρουσιάζω τον εαυτό μου

φορτωμένο,

με εικόνες,

αρώματα

και πνιχτά γελάκια,

που δε μου ταιριάζουν.