Τις περισσότερες φορές/κοιτάω πουθενά/γιαυτό και δεν πηγαίνω κάπου/απλά δεν ξέρω/μόνο που/τελευταία/μοιάζει να με πειράζει/περιμένω τον εαυτό μου/μπας και με κοιτάξει κατάματα/χωρίς ντροπή/και όχι στα δόντια/

Οι άνθρωποι με λακούβες.

Κάνουν σκιάσεις

Ζουν στους ελιγμούς το ξημέρωμα

Όταν το φως αλλάζει

Αγκαλιάζουν το δέρμα ευπρόσδεκτα

Με χαρακτηριστικά αυστηρώς εύπλαστα

Χάνονται στο πλήθος και ψάχνουν καμπύλες για να ταιριάξουν στα γωνιάσματα

Πολύ μου αρέσουν..

Οι άνθρωποι με λακούβες.

Όταν πλαγιάζω μαζί σου_μη με κρίνεις

λατρεύω να σε χορεύω

είμαι άμαθη σε ανθρώπους σαν κι εσένα

πληγώνομαι και ματώνω_μη με κρίνεις

απλά φοβάμαι

και γιαυτό μαρέσει να παρουσιάζω τον εαυτό μου

φορτωμένο,

με εικόνες,

αρώματα

και πνιχτά γελάκια,

που δε μου ταιριάζουν.