Δεν της είχε περάσει καν απο το μυαλό πάλι, μα έτσι δεν συμβαίνει και κάθε φορά..?
Χαραμιζει τη μέρα της,τουλάχιστον όχι μόνη σαν ανεμώνη τούτη τη συγκεκριμένη..[χμ... τι μέρα να ήταν άραγε?]
Είναι δυάδα σήμερα και κάνουν κάτι που το ξέρουν πολύ καλά,γκρινιάζουν και απορούν,όλη τη μέρα.Πότε χασκογελάνε και πότε ονειροχαζεύουν σκοντάφτωντας εδώ και εκεί..
Περπάταγαν θαρρώ κατηφορίζωντας,αντιπροσωπεία με αθλητικά είδη,εσωρουχάδικο,μία μικρή στοά,κατάστημα με dvd,μετρόπολις και λοιπά..
-..........?[βλέμμα έκπληκτο],
-τον έιδα[πόδια ακορντεόν,γκλον γκλον!!]
"Γειά σου,τι γίνεσαι ρε?"
"Καλά ρε,μια χαρά,εσύ?"
κλπ,κλπ,κλπ......
Για άγνωστο λόγο νιώθει πως πρέπει να φύγει[απίστευτο λες και συνέβαινε συχνά!],είχε μείνει ξερή ως συνήθως και επρόκειτο πάλι για τον ίδιο "αυτόν",είχε και μάρτυρες πάντως,ρωτήστε!
Υπάρχει μιά αίσθηση αμοιβαίας συμπάθειας και τα δολοφονικά βλέμματα δίνουν και παίρνουν πάλι..
Προσπαθεί να σταματήσει την κουβέντα και να την κάνει με ελαφρά,κάτι στριφογυρίζει και προκαλεί μία στομαχική διαταραχή[ε, μιά απόρριψη δεν είναι και μικρό πράγμα] ενώ εκείνος φανερά θέλει να μείνει.Μα δυστυχώς σιωπή,οι λέξεις κόλλησαν στην άκρη του μυαλού του ως συνήθως[προφανές και τραγελαφικό].
Γυρνώντας έχει ένα χαμόγελο σαν από διαφήμιση οδοντόκρεμας,σε συνδυασμό με την άπειρη βλακεία που διαπερνάει το βλέμμα της..[δε θα βάλει μυαλό ποτέ]
Σκέφτεται... "είδες τι έκανε πάλι,?τσάμπα η πρόοδος τόσους καιρούς" και έπειτα κυλλάει σαν το νεράκι στις τρύπες των υπονόμων.
του μπι κοντίνιουντ...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου