Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Σίμπουλ ας δατ..

Πες μου,πριν πόσα χρόνια σταμάτησες να μ'αγαπάς?

Τι κάνω αδιαφορώ,εξαφανίζω ή αποφεύγω το πρόβλημα..
Θα μου πεις στο κάτω κάτω δεν είναι καν δικό μου,
αν όμως με αγγίζει τόσο δε φταίει και κανείς πέρα από εμένα την ίδια,
αν δε με άγγιζε θα με έλεγες αναίσθητη,έτσι δεν είναι?

Έχω κουραστεί να στέκω μουδιασμένη μπροστά σε καταστάσεις.Ίσως απλά να έπρεπε να κάνω τη δική μου ζωή και να μην γραπώνομαι στων άλλων..
Και γιατί τόσος εγωκεντρισμός πια,στην τελική με νοιάζει ο άλλος ή μόνο ο εαυτός μου?Μετά θα πω είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου όμως πάλι σε μένα αναφέρομαι ουφ!

Από την άλλη μεριά όμως ίσως να έχω ένα μικρούλι τόσο δα δίκιο που με δικαιολογώ,
Ίσως στην τελική ο χειρότερος και ο καλύτερος φίλος του καθένα και της καθεμιάς να είμαστε ο ίδιος ο εαυτός μας
Αλλά έτσι δεν καταλήγει πάντα ο άνθρωπος..να εξαίρει ή να δικάζει τον εαυτό του?
Για αυτά που έκανε ή είπε,για ότι δεν έκανε ή ποτέ δε θα πει?

Οι πράξεις μας ίσως και να μην είναι ο πραγματικός μας εαυτός αλλά τελικά γίνονται,τη στιγμή που όλοι μας κρίνουν ή κρίνουμε εκ του αποτελέσματος,αυτή είναι η πραγματικότητα.

Είμαστε αυτά που κάνουμε και αυτά που λέμε,είμαστε οι φίλοι μας,οι καθηγητάδες μας στο σχολείο και η ιδέα του άλλου μας μισού.Crap.-





2 σχόλια: