Και όσο προσπαθώ να καταλάβω,τόσο μπλέκονται τα πάντα,σαν πίνακας του Πόλοκ ένα πράγμα.
Στριφογυρίζω επίμονα γύρω από τον εαυτό μου και μετά ακουμπάω στον ώμο σου και προσπαθώ να συγχρονιστώ στη δική σου τροχιά.
Λοιπόν,κοίτα να δεις τι θα κάνουμε,εσύ θα βάλεις μιά εποχή στο μυαλό σου και γω θα μαντέψω,έπειτα θα υποσχεθούμε ότι μέχρι να έρθει αυτή δε θα μιλήσουμε ξανά για αγάπες οκ?
Το περίεργο είναι ότι δε σε φοβάμαι πιο πολύ από άλλες φορές,θα ζωγραφίσω ένα σχήμα-ένα κύκλο για την ακρίβεια-και θα χωρέσω μέσα όλες μου τις ανασφάλειες,μετά θα τον κλείσω και θα χαράξω πάνω του μιά ψεύτικη κλειδαριά.
Τα χρώματα των ονείρων μου έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν γιατί κάθε φορά που έρχεσαι απρόσκλητα μοιάζεις μέ χαλίκι που πέταξαν σε ήρεμη λίμνη.
Ίσως η εικόνα των χειλιών που σμίγουν στο δρόμο να μην είναι το καλύτερο μου,παρόλα αυτά χαίρομαι για τον κόσμο,αλήθεια σου λέω.
Ήταν κάποια χρόνια πίσω και ήμουν ήδη στα πρόθυρα της τρέλας τότε,τώρα αποδέχομαι πιο δύσκολα ακόμη,διάφορα ας μην το κάνω συγκεκριμένο δε θέλω να βαλτώνω.
Μόνο σε μία μέρα μέσα θαρρείς θα μπορούσες να κάνεις τους άλλους χαρούμενους?Κοιτάω πάλι ψηλά και αρχίζει να βρέχει,πήρα στα κλεφτά και μιά τελευταία τζούρα από το τσιγάρο σου και στη συνέχεια σώπασα για δυό ολόκληρες ώρες.

Στα μάτια.