Πρέπει να γύριζα από Κρήτη αν θυμάμαι καλά.
Σίγουρα είχα και τον αδερφό μου μαζί,τον μεγάλο.
Ήμασταν σε αυτοκίνητο μαζί με άλλο ένα άτομο.
Για κάποιο λόγο με άφησαν μόνη και μπήκαν στο καράβι το οποίο γενικά απείχε γύρω στα 300 μέτρα, και εγώ ξέρεις..δεν οδηγώ.
Βιαζόμουν να μην χάσω το πλοίο, ίσως να ήξερα να οδηγώ στον ύπνο μου αλλά δεν το έκανα.
Λίγο παράλογο αλλά το μόνο που έκανα ήταν να στηθώ πίσω από το αυτοκίνητο και να το σπρώχνω βιαστικά προς το λιμάνι που ήταν το καράβι.
Όσο πλησίαζα προς την άκρη του λιμανιού άρχισα να αγχώνομαι γιατί είχα μεγάλη ταχύτητα και φοβήθηκα πως δε θα προλάβαινα να σταματήσω και θα με παρέσυρε στη θάλασσα,αγχώθηκα και για τη βαλίτσα άσε, είχα και τα πράγματα μου..
Θα τα έχανα όλα.
Προσπ'αθησα να το σταματήσω όπως όπως,να του αλλάξω πορεία προς το πλαϊ και τα κατάφερα.
Πήρα την αποσκευή στο χέρι και άφησα το αυτοκίνητο έξω σα να είχα δεδομένο ότι θα το φροντίσει άλλος για μένα.
Μπήκα βιαστικά κουβαλώντας και ψάχνωντας ταυτόχρονα το εισητήριο στο σακίδιό μου.
Είχα και το παλιό εισητήριο και φοβήθηκα μην τα μπερδέψω και δώσω το λαθος.
Το έδωσα τέλος πάντων σε κάποιον μπροστά και φάνηκε σα να διέκρινε κάποιο πρόβλημα οπότε και με έστειλε σε κάποιον άλλον πιο μέσα στο πλοίο.
Με τα πολλά αυτός ο τύπος φάνηκε να με αφήνει να μπω από την καλή του την καρδιά γκρρρ
Δεν καταλάβαινα το κόλλημα.
Γύρισα να πάρω τα πράγματά μου αλλά δεν είχα βαλίτσα πια και μου φάνηκε φυσιολογικό,άρχισα λοιπόν να τα παίρνω στα χέρια,καλοδιπλωμένα και με τακτική σειρά.
Σε κάποια φάση κάτι μου έπεσε και έκανα άχαρες κινήσεις στην προσπάθεια να το μαζέψω.
Στην κορυφή της στίβας με βοήθησε ο τύπος να βάλω τα ζευγάρια με τις κάλτσες μου,ε όσο να ναι με έπιασε μιά ντροπή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου