Αυτοκριτική

Για να εξηγούμαστε, ο Β. όντως είναι ο έρωτας της ζωής μου, το θέμα εδώ δεν είναι μόνο σωματικό...

Δυστυχώς.

Χαϊδεμα στα μαλλιά,χάζεμα στον ουρανό,τετοια πράγματα.

Ένιωθα σίγουρα μία πανέμορφη επικοινωνία,τώρα,καιρό τώρα όλα αυτά έχουν χαθεί.
Σκέφτομαι την ιστορία σαν παραμυθάκι σε σήκουελ.

Μπορεί κάτι που βλέπω εγώ ως σημαντικό,για τον Β. να μην έχει την παραμικρή σημασία,ακόμη όμως και σε αυτήν την περίπτωση εικάζω πως τα δικά μου "αισθήματα" παραμένουν ίδια,δεν τα έχω πλήρως ξεκαθαρισμένα αλλά πως αφήνεις να φύγει από τη ζωή σου κάτι τόσο έντονο?

Ή μήπως τελικά είμαι εθισμένη στην αδρεναλίνη των αισθήσεων?

Μπέρδεμα μεγάλο,βγήκα από κάτι άλλο πρόσφατα το οποίο συχνότατα αναπολώ,όπως και σήμερα αλλά εκεί εγώ..εντάξει ο Β. είναι σταθερή αξία.
Κυνηγάς το ανεκπλήρωτο,πάει κάπως έτσι...