Από 'μένα,η αντίστροφη μέτρηση άρχισε..

Και 'μεις ως φτωχοί,ξενιστές των ονείρων
με θέα λίγα μέτρα μακριά  απ' τη λάμψη του γκριζογάλανου δίσκου,

νύχτες με κιτρινισμένα δάχτυλα και αυτοκριτική,

[αποτίμηση της πρώτης πράξης.]

Κανένα φως,

οι προβολείς για ακόμη μιά φορά ως λειτουργοί μιάς αέναης κίνησης προς τα πίσω.

Το πρόσωπο στους τόνους της ώχρας με τα μάτια καρφωμένα στο κενό,

το σαγηνευτικό.

Όντας ξένη σ' αυτό που αποκαλούν σπίτι μου,ξένη παντού,

ξένη και σε 'μένα την ίδια,πες μου π'ως ν' αφήσω εσένα να με γνωρίσεις?

Με μεγάλη δυσκολία,

πλέον είναι επίπονο να κρύβω τι αισθάνομαι.

Αφήνομαι μπροστά σας,εκτεθειμένη,να με κρίνετε για άλλη μιά φορά,

με μάγουλα αναψοκοκκινισμένα από τη σύγχυση και το θυμό που καίει τις αρτηρίες.



...για τις 10 του Μαϊου.