Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Θέλω να μετακομίσω στο εργοστάσιο!

Έχω θέμα με τους αποχωρισμούς ρε,ποτέ μου δεν τους χώνεψα.
Και δεν είναι μονάχα με τους ανθρώπους,
δε χρειάζεται πάντα να έχει να κάνει με τους ανθρώπους.
Δε χρειάζεται καν να έχει να κάνει αποκλειστικά με 'μένα.

Θεωρώ και αποδέχομαι ότι είμαι από τα κατεξοχήν εγώπαθή άτομα,
είναι ένας εφιάλτης που βιώνω όσο με θυμάμαι να σκέφτομαι συνειδητά ώριμα.
Για 'μένα την ίδια που το αποδέχομαι είναι φορτίο και βάσανο,είναι κάτι ανεπιθύμητο.

Μου τη σπάει να αποχωρίζομαι πράγματα και ανθρώπους με τα οποία δένομαι,
μου τη σπάει και που θέλω διαφορετικά πράγματα από όσους/ες έχουν ανάγκη άλλα,
και σαν ξενέρωτη όπως λένε δεν ακολουθώ..

Δε θέλω να αφήνω πίσω ότι έπειτα με κάνει να σκέφτομαι την απουσία του,
δε θέλω να λυπάμαι που φέυγω,ούτε που έφυγαν όσοι αγάπησα,τόποι κι ανθρώποι.
Δε θέλω να βλέπω αποχωρισμούς στα τρένα και ανθρώπους που κλαίνε,
ακόμη κι αν μου είναι άγνωστοι.

Δε μπορώ να καταλάβω πόσο εύκολα κάποιοι άνθρωποι είναι διατεθιμένοι να αφήσουν τα πάντα πίσω τους,
σα να μην υπήρξαν ποτέ,είναι που δε δημιουργούν δεσίματα?Και αν ναι γιατί?
Εγώ γιατί να θλίβομαι με αυτά,γιατί να υπολογίζω τους άλλους πιο πάνω από εμένα,γιατί να στηρίζω όνειρα σε τόπους που ξέρω πως θα με πονέσουν?

Γιατί αφήσα να με κρατάνε τόσα και τόσοι εδώ,είναι υπέρ μου,θεωρείται ευαισθησία ή ρομαντισμός?Είναι μήπως μαλακία μου,είναι ανημποριά,είναι έλλειψη θέλησης,είναι συνήθεια?
Μήπως υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που θα με έκανε να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου γιατί ότι από τα παραπάνω και να διαλέξω δε θα μου είναι αρκετό..?




Θεσσαλονίκη μου λείπεις ήδη-Αθήνα δεν κάνω μακριά σου.
Υ.Γ.αυτό το τελευταίο πήγαινε στους ανθρώπους.

2 σχόλια:

  1. γι'αυτο, αμα κινεισαι συνεχως οπως σου ελεγα και πανω, θα περναει ο χρονος πολυ ευχαριστα απο μερος σε μερος, δεν θα σου λειψει κανεις και τιποτα:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δανάη μου έχεις παρατηρήσει τη συμπεριφορά μου στα παγωτατζίδικα??Πάντα στρατσιατέλα και cookies,είναι πρόβλημα,δεν το βλέπετε?
    :/

    ΑπάντησηΔιαγραφή