Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Πείτε μου.

Νιώθω πως ένα φιλί στο πλάϊ των ματιών είναι ένας βάρος ασήκωτο
Τις μέρες και τις νύχτες σε σκοτινιασμένα πρόσωπα
Ακούς το θόρυβο που πετάγετ' απότομα και ψάχνει κρυψώνες
Οι ήχοι σου λέω πως χάσαν το δρόμο τους
Σήμερα
  .
.
  .
     .
         .
      .
    .
  .
Κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω μακριά από 'δω
Απένταντι ούτε δέντρο,ούτε άνθρωποι
Μόνο σκόνη
Κομμάτια που ενώνονται και αγγίζουν το έδαφος
Πάω να πατήσω επάνω τους
Να τα μαζέψω κάτω απ' τα πόδια μου
Αυτή η ελκυστική ασχήμια δεν πρέπει να φαίνεται
Αν έρθει κανείς να με γυρέψει δεν πρέπει να δει όσα είδα
.
.
 .
.
.
   .
.
 Στ' αλήθεια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου