Με ενοχλεί..

Το γεγονός ότι δεν ενδείκνυται να κλείσω μάτι πριν τις 6 το ξημέρωμα.
Που δε μπορώ να τα βγάλω όλα από μέσα μου.
Που αδυνατώ να απαγκιστρωθώ από τις πληγές του παρελθόντος και όποτε μιλάμε για σχέσεις βουρκώνω.
Το γεγονός ότι άλλοι παράγοντες καθορίζουν τη δική μου ευτυχία και ο εαυτός μου μόνος δεν είναι αρκετός.
Που τελευταία αν και το γύρευα,δε μπορώ να ελέγχω τα αισθήματα μου.
Που βρίζω το διάολό μου και κυνηγάω την ουρά μου.
Που κλάιω ακόμη και χωρίς λόγο[είμαι σκληρή damn it,αφού έφαγα ένα μπωλ καρφιά για πρωινό-χωρίς γάλα!]
Που είμαι ξέμπαρκη,ψυχή ταραγμένη.Πάλι!
Το ότι επανειλημένα άφησα ιστορίες μισοτελειωμένες.
Που συνειδητά έχω πια εγκλωβιστεί στο σπίτι μου.
Που για να μη στεναχωρώ τους άλλους στεναχωρώ τον εαυτό μου και το παίζω μάρτυρας.
Το ότι εν τέλει προτιμώ τη θλίψη από τη χαρά?
Που δεν έχω δει Γαλλικό κινηματογράφο.
Που μάταια επιμένω στην προσπάθεια μου να επικοινωνήσω με το συγγενικό περιβάλλον.
Οτι ποτέ δεν ταξίδεψα σε μέρη που ήθελα.
Που δεν έχω δίπλα μου κάποιον να με αγαπάει χωρίς να κάνω καμία προσπάθεια[για ότι είμαι!]
Που έχω τεράστια συναισθηματικά κενά.
Το γεγονός ότι σκέφτομαι υπερβολικά.
Η δικαιολογία του τύπου <<υπάρχουν και χειρότερα>>.
Ότι δεν έχω ζήσει όπως ήθελα και θέλω.
Που ώρες σαν κι αυτές με κατακλύζει η απαισιοδοξία.
Που δε μπορώ να πιω κρασί.
Με ενοχλεί που φοβάμαι.
Όταν μπαίνει καπνός στα μάτια μου.
Που δεν είχα ποτέ τον προσωπικό μου χώρο να πειραματιστώ με την ησυχία μου..
Ότι δεν υψώνω το ανάστημά μου εκεί που πραγματικά είναι αναγκαίο.
Που έχω τρομερές απαιτήσεις απ'τον εαυτό μου.
Που με ελκύουν τα δύσκολα.
Η μοναξιά μου.

Που δειλιάζω και είμαι κυκλοθυμική.
Που δειλιάζω.
Που δειλιάζω.
Που δειλιάζω..